Zagubiona w białej przestrzeni,
gdzie ślady powrotu zasypuje
śnieżnym pyłem wiatr.
Oddzielona od zgiełku świata
strefą ciszy,
nie woła,
bo wie, że nikt nie usłyszy.
Nie boi się już bólu,
codzienne troski za nią nie pospieszą.
Jej serce już się nie męczy,
odkąd anioł stróż zaprowadził ją
w ramiona śmierci.
Stanęła przed bramą nieba,
powiększyła anielskie chóry.
Weszła w krainę wiecznego szczęścia
zostawiając bez żalu, ziemski świat ponury,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz