Ścieżki zapomnienia...

 

 

 

 

 

 

 

 

Po ścieżkach zapomnienia

błądzą dusze

których na ziemi już nie ma.

Na drogach okrytych mrokiem

dostrzegasz ich sylwetki

wyobraźni wzrokiem.

Słyszysz ich głosy, prowadzące rozmowy,

tęsknisz czasem do spotkania z nimi.

Coraz częściej dawne obrazy

przychodzą ci do głowy.

Chciałbyś za wszystko im podziękować,

uciekasz od zgiełku życia

by we wspomnieniach się schować.

Deszczowy dzień

 

 

 

Okrył się świat cały

szarą chustą deszczu.

Bębnią krople na szybach

jak werble małego dobosza.

Słońce uciekło za chmury

drży z zimna i płacze,

gdzie jesteś świetlisty promyku?

Czy dziś cię jeszcze  zobaczę ?

Drzewa i pożółkłe liście

przeglądają się w mokrej kałuży,

tylko one zadowolone z deszczu.

kałuża za lustro im służy.

Szybko pędzące samochody

robią fontanny  z wody

gdy przed nimi nie uciekniesz

przemoczą ci ubranie i nogi.

 

 

 

Kolorowy sen malarza

 

 

Brzozy płaczące złotymi łzami liści  

Jarzębina - czerwonymi koralami

krwawe ślady zostawia na trawniku

Kasztany -połyskujące ciepłym brązem.

 

Szykuje się do odpoczynku

umęczona gorącem przyroda.

Zniknęły zboża z pola

pozostały ścierniska, trochę szkoda.

Ostatnie barwy jesieni

w bukiecie jarzębinowych kiści

wspomnienie lata
- jak kolorowy sen

który się malarzowi przyśnil.

 

Matka Boża Siewna

 

Idziesz przez pola boso
 

stąpasz po czarnej ziemi
 

siejesz ziarno nadziei
 

które kiełkuje w duszy.


Matką Siewną nazwana


patronko rolników.


Do Ciebie ludzie się modlą


o urodzaje i bogate plony.


Wiosną zazielenią się pola
 

młodą oziminą.


Strach głodu za Twą przyczyną


w dal od nas odpłynie.


Ty prośby wysłuchujesz


zawsze czuwasz nad nami
.

Wspieraj nas Matko u Boga


prosimy ze łzami. 

 

 

Przyszedł maj

  

 

Zielona mgiełka liści

otuliła drzewa

w delikatnym powiewie wiatru.

Majową piosenkę ptak śpiewa.

Białe stokrotki

rozsypały się na trawniku

jak gwiazdy na nocnym niebie,

z ciekawości próbuję odczytać

wiadomość dla siebie.

Czerwone tulipany główki

ku słońcu kierują

w barwnym korowodzie kwiatów

dobrze się czują.

Patrzę na świat wokoło

zachwycam się jego kolorami

i myślę, ile niespodzianek

 ukrywa przyroda przed nami.

 

 

        

Umarłe miasto Ukrainy...

 

Miasto z ziemią zrównane...
W głębokich dołach śmierci
bezimienne trupy nic już nie powiedzą.
Nie skarżą się na swoich katów.
Cisza na pustych ulicach
które przestały być ulicami
krzyczy głośniej
niż armatnie wystrzały.
Dokoła świst przelatujących pocisków.
W zasypanych gruzami piwnicach
garstka ocalałych na dziś
modli się o lepsze jutro.
W przerażonych oczach
tli się jeszcze nadzieja i wiara,
że miłość odniesie zwycięstwo
nad nienawiścią.