Nad grobem...

Pochylasz się nad grobem

Poprawiasz świerkową gałazkę
Co upadła za daleko
Zamyślasz się przez chwilę
Ręka zadrży gdy płomień zapałki
Poliże twoje palce
Blask świecy błąka się po znajomej tablicy
Czytasz słowa, ktore znasz na pamięć
Żył lat…

Zmarł dnia…
Pokój jego duszy…
Coś przeszkadza w gardle - to wzruszenie
Myślisz - jaki byłby teraz
Czy zakceptowałby nasz, współczesny świat
Zastanawiasz się czasami
Gdy nieszczęścia walą się seriami
Gdy co ranek się budzisz
Co wieczór umierasz
Zazdrościsz mu teraz
Że wszystko ma już za sobą

W szeleście liści...

W szeleście opadłych liści

Co tłumią kroki ludzi

Mrok rozjaśniany płomykiem świeczki

I biała chryzantema - to temat do refleksji

Do zadumy nad umierającym czasem

Każdego z nas to czeka

Jak wyrok w sądzie przeznaczenia

Nie ma od niego ucieczki, ani zwolnienia

Sens życia widać jasno

Gdy wszystko każą zostawić

I jak nagi się rodzisz, tak na sądzie się stawiasz

Rozważą twoje uczynki, zasługi i przewinienia

Jaki przynosisz bagaż

Na konto swojego zbawienia

Tam nic już zrobić nie możesz

Pomocy czekasz od żywych

Więc dziś, kiedy idziesz cmentarną alejką z innymi

Zapal światełko za zmarłych i módl się za nimi

  

Lublin - moje miasto

Lublin - moje miasto rodzinne

jak Rzym na wzgórzach położone,

Podobne do wielu miast a przecież takie inne.

Potykam się na Starym Mieście

 o "kocie łby" historii.

Błądzę wzrokiem po urokliwych kamieniczkach

i wspominam

Wincentego Pola i Biernata z Lublina.

Gdy oczy przymykam, słyszę

turkot dorożki i stukot końskich kopyt.

Na Placu po Farze przystanę

oczy widokiem Zamku ucieszę.

Potem Archidiakońską ulicą

do Kościoła Dominikanów spieszę.

Przez Bramę Trynitarską

w kierunku Katedry ruszę

serce napełniłam historią,

modlitwą chcę napełnić duszę.

Dużo się w mieście zmieniło w ciągu ostatnich lat

Przybyło ludzi, ulic i domów

zupełnie inny świat.

Codzienna gonitwa i praca

pośpiech co tchu złapać nie pozwala.

Jakże chętnie wtedy do dawnych lat powracam

cieszę się, gdy mnie porywa wspomnień fala.

Kolorowe liście

Jesienne, kolorowe, opadłe z drzew liście

jak dywany przykryły chodniki

czerwienią się, mienią, połyskują złociście

swą urodą nie dzielą się z nikim.

Leżą ciche, spokojne, uśpione

nie szeleszczą, czekają na wiatr

który lekkim podmuchem je trąci

i poderwie z ziemi ku górze,

a liście chętnie zatańczą

wirując w czerwono-złotej chmurze.

Kolejny dzień

Poranek uśmiechem słońca

przez szybę ciebie wita,
Złe sny w popłochu się kryją
przed światłem, które rozkwita

Promyki  zapraszają
do życia i działania
Kolejny dzień otrzymałeś
od Wszechmocnego Pana

Nie zmarnuj ani minuty
tyle masz spraw do zrobienia
W zepsutym, ludzkim życiu
tak wiele do naprawienia

Zaczynaj zawsze od siebie
przykładem będąc dla drugich
Spłacaj dobrocią i sercem
zaciągnięte długi



                                 

Życie bywa...

Życie bywa proste
jak proste są słowa,
Czułe jak zakochanych
milcząca rozmowa,
Jak tęskna nutka pieśni
co z wiatrem uleci,
Jak zaufanie, które mają
do swej matki, dzieci,
Życie bywa trudne
gdy pod nogi kłody rzuca,
gdy wszystko się wali
a cierpienie nikogo nie wzrusza,
Kiedy w tłumie
otaczających cię ludzi
nie znajdzie się jedna bratnia dusza