Twój ślad

Choć jesteś tylko

małym trybikiem

w machinie życia

pędzącej przez wieki

Czas twój tak krótki

jak mgnienie powieki

Lekki jak puszek

porwany z dmuchawca,

jak pyłek kurzu

którym wiatr zakręci

Ślad swój zostawisz

w ludzkiej pamięci

u tych, którzy ciebie znają

przetrwasz do czasu

gdy o pamięć dbają

                         

Za drzwiami...

Szpitalne, długie  korytarze

za drzwiami ludzka tragedia,

Życie odarte z marzeń 

Diagnoza lekarska

jak wyrok w sądzie przeznaczenia,

świat zawalił się na głowę,

rozwiały się złudzenia...

Majowy dzień

Mgiełka zielonych liści

osiadła na drzewach

z gałęzi jabłoni

wiatrem poruszonych

spłynęła ku ziemi

białych płatków ulewa,

Zapłonęły świeczkami kwiatów

potężne kasztany,

Po alejkach w  parku

błądzą  zakochani,

Przyspieszone bicie serca

uczuciem  miłości,

Zapach bzów odurza

śpiew ptaków spacer umila,

Serce się z piersi wyrywa

i pofrunęłoby jak balonik do nieba

gdyby nie siła grawitacji

która przy ziemi je trzyma,

                       

Pamiętam...

Pamiętam każdą wyrwę w chodniku

każdą obluzowaną deskę w płocie

Pamiętam drzewa w dziadkowym ogrodzie

po których łaziłam jak małe kocię

Pamiętam ciepłe po deszczach kałuże

i swoje nogi utaplane w błocie

Twarze dzieciaków, co ze mną się  śmiały

Ręce, które piłkę chwytały w locie

Pamiętam głosy, uśmiechy, zdarzenia

tak jak by to było wczoraj...

A dziś - zwykłych kluczy

wciąż szukam od nowa

i wszystkich podejrzewam

że ktoś mi je schował,

Dziurawa pamięć wiele faktów gubi,

nazwiska szybko ulatują z głowy

Na biurku leży już przygotowany

list z prośbą o nową pamięć,

niestety, zapomniałam,

do kogo miał być wysłany

                                         

Rocznica Konstytucji Majowej

Trzeciego maja - msza w kościele

w rocznicę sławnej Konstytucji

na placu tłum, głowa przy głowie

jak okiem sięgnąć, ludzkie mrowie

Ostatnie dzwonki już przebrzmiały

kapłan nas krzyżem błogosławi

teraz pod pomnik pójść musimy

wiązanki kwiatów tam zostawić

A droga wcale nie jest prosta

choć do pomnika kilka kroków

z przodu zapora nieprzebyta

kordon zomowców strzeże boków

Lecz lud napiera, rzuca kwiaty

w żołnierzach zimne serca miękną

i mury z ludzi budowane

chwieją się, łamią, wkrótce pękną

Przez te wyłomy jak lawina

płynie tłum budząc śpiące echa

a dominuje skandowanie

zamknąć Wojciecha, puścić Lecha

W ruch poszły pałki, wodne działka

gazy łzawiące i petardy

zdeptane wieńce, krew na bruku

podarte w strzępy kwietne szarfy

Cisza zaległa ponad miastem

nabrzmiała gniewem, bezsilnością

w rozpaczy pięści zaciśnięte

nie godzą się z rzeczywistością

W rocznicę Konstytucji - Lublin, 3 maja 1982 roku