Smutna cisza

Nad zbocze świerkiem porośnięte

zza gór przyleciał halny wiatr,

i coraz bardziej się rozpędzał

z siłą na ścianę lasu wpadł,

Gięły się przed wichurą

drzew konary

z trzaskiem łamały się gałęzie,

Smreki padały na kolana

płakały żywicznymi łzami

szumem błagały o ratunek

Lecz halny szalał bez litości

aż zmęczył się 

i przyhamował

i w końcu pozbył się swej złości,

Na drodze, 

którą przebył

zostały wiatrołomy

Drzewa leżały jak żołnierze

pobici w walce,

o śmierci, których nikt nie słyszał

Nad zielonym drzew rumowiskiem

zaległa wkrótce 

smutna cisza

                                       

Twe Słowa...

Z obawą i żalem klękam

przy kratkach konfesjonału,

Tak mało we mnie poprawy

a tyle było zapału,

Gdy słyszę 

"odpuszczam ci grzechy"

Twe słowa, 

w ustach kapłana

z wdzięczności łzy płyną

za Miłosierdzie Pana, 

Wyrosły mi skrzydła u ramion

a dusza wzbija się do nieba

Znalazłam Ojca

Znalazłam Ojca swojego, 
   co na mnie od dawna już czeka
czasu nie liczę, bo przecież
 droga do Niego daleka,

Gdy mnie dopadną zmartwienia wiem 
 gdzie  mogę się schronić

Gdy życie mi razów nie skąpi

On zawsze potrafi obronić,

Swym płaszczem osłoni od złego

pocieszy w każdej godzinie,

rozproszy smutku ciemności

da pewność, 
że z Nim nie zginę,

Ty jesteś...

Ty jesteś drogą wybraną z dróg wielu 
Innej już szukać nie muszę
Przy niej drogowskazy - Twoje przykazania
Gdy będę się ich trzymał 
na pewno dojdę do Pana,

Ty jesteś prawdą
Odpowiedź mi dajesz na każde pytanie
Nie zwodzisz, nie oszukujesz, nigdy nie kłamiesz
Wierzę w Twoje słowa - Panie

Ty jesteś  życiem
Oddech mi przywracasz
Budzisz z letargu mojej codziennej udręki
Serce do bicia przymuszasz na nowo
Uciszasz bólu jęki