Smutna cisza

Nad zbocze świerkiem porośnięte

zza gór przyleciał halny wiatr,

i coraz bardziej się rozpędzał

z siłą na ścianę lasu wpadł,

Gięły się przed wichurą

drzew konary

z trzaskiem łamały się gałęzie,

Smreki padały na kolana

płakały żywicznymi łzami

szumem błagały o ratunek

Lecz halny szalał bez litości

aż zmęczył się 

i przyhamował

i w końcu pozbył się swej złości,

Na drodze, 

którą przebył

zostały wiatrołomy

Drzewa leżały jak żołnierze

pobici w walce,

o śmierci, których nikt nie słyszał

Nad zielonym drzew rumowiskiem

zaległa wkrótce 

smutna cisza