W samotności...

Nie szukaj przyczyny

swoich niepowodzeń,

nie obwiniaj wszystkich

żyjących wokoło.

Masz żal do świata

że cię nie rozumie.

Zazdrość jak zły robak

serce toczy.

Ciągle podejrzewasz,

że każdy coś knuje.

Błyszczą nienawiścią twoje oczy.

Nie uciekaj w samotność

i nie bądź zgorzkniały,

otwórz się na ludzi.

Spokój wiecznego snu

Poruszane wiatrem gałęzie

ożywiają plamy słońca

na cmentarnej alejce.

Cisza przerywana ptaków śpiewem

unosi się między ziemią a niebem

otula spokojem wiecznego snu

groby, 

przykryte kamienną płytą

lub kopczykiem ziemi,

gdzie odpoczywają

życiową wędrówką zmęczeni.

Ukończyli już maraton swojego życia.

poznali co było do poznania.

zdobyli wszystko, co było do zdobycia 

nie gnębią ich już ziemskie smutki

problemy i troski pozostawili wśród żywych

sygnaturką przy bramie cmentarnej

witają nowo przybyłych.

                        

Katedralna Pani

Na plac wyszłaś z Katedry

do swojego ludu

który tu się gromadzi

w rocznice Twojego cudu.

Niesiona na  ramionach

ulicami Lublina

kołysana pieśnią

płynęłaś nad głowami

otoczona modlitwą różańcową

i świateł płomykami.

Wszyscy byliśmy braćmi

jedną, wielką rodziną,

Każdy na drugiego

z życzliwością patrzył

ciesząc się bliskości chwilą.

Pani z Lubelskiej Katedry

płacząca przed laty

prawdziwymi łzami

módl się dziś za nami

                                

Miłości nauczyć się trzeba...

Miłość pojawia się na świecie

z chwilą narodzin

Pielęgnowana - jak kwiat rozkwita

zaniedbywana - usycha i odchodzi.

Gdy cieszy się wzajemnością

w duszy zapuszcza korzenie.

Gdy serca jej nie okażesz 

w oczach marnieje.

Miłości nauczyć się trzeba

bo ona świat zmienić może.

Bez niej blask słońca gaśnie

i wszystko w szarym kolorze.

Miłość do czynu popycha

łączy ze sobą ludzi

urazów i krzywd nie pamięta

płomień nienawiści  ostudzi