Uroki jesieni

Wylały się farby z palety malarza

zatopiły świat cały w purpurze i złocie.

Zapłonęły różowe zorze o zachodzie,

ostatnie promienie słońca oślepiają oczy.

Na trawniku kasztan

brązowym brzuszkiem świeci,

czerwienią się ostatnie kiście jarzębiny.

Skarby jesieni uzbierane przez dzieci

znajdą  miejsce w malowniczym bukiecie.

Pod nogami szelest zeschłych liści.

których jeszcze deszcz nie zmoczył.

Pejzaż dookoła nas taki uroczy

świat w kolorową jesień wkroczył,

                       

Mały uśmiech

 

Uśmiechaj się do wszystkiego

co los ci przyniesie.

Dziękuj za białą zimę, zieloną wiosnę

gorące lato i złotą jesień

Nawet mały uśmiech

potrafi rozjaśnić dzień ponury,

rozbiegną się po niebie

nabrzmiałe deszczem chmury.

gdy złoty promień słońca

świetlisty ślad zostawi,

jak kierunkowskaz w górach

na szczyt cię zaprowadzi.

Uśmiechaj się do ludzi

wszak nic to nie kosztuje

jest jak lek na choroby

wkrótce jego działanie poczujesz.

Życie jak bańka mydlana...

 

Kruche jest ludzkie życie

jak bańka mydlana

najpiękniejszymi kolorami ubrana

zachwyca,

lecz niespodziewanie pęka

i pozostaje po niej

tylko mydlana piana.

Tak toczą się człowiecze koleje losu

od dzieciństwa do starości.

Barwami się stroją

odważne, samodzielne

niczego się nie boją,

aż przyjdzie kiedyś na nie

kres żywota

i złote, wspaniałe plany

zamienią się w szare grudy błota.

             

Grzybobranie

  

 W gęstym mchu ukryty
 w brązowym kapeluszu, 
dorodny grzyb otwiera bramy lasu.
Wchodzisz w zieloność liści,
nie liczysz czasu.
Wzrok kierujesz ku ziemi,
gdzie wśród krzaków i trawy
uśmiecha się do ciebie
 borowik ciekawy
i cała rodzinka grzybów,
Serce skacze z radości
na takie widoki.
Nie wiesz sen to czy jawa?
W tajemnicze gęstwiny
leśna nimfa zaprasza
a wytrwałym zbieraczom
w nagrodę pokazuje
gdzie ukryła grzybowy skarb

             

Czas zatoczył koło...

 

 

Wszystko już było
jakby czas zatoczył koło,
tylko  drzewa strzelają
w niebo coraz wyżej.
Tylko słońce z trudnością
przebija się przez gałęzie
a wybujałe trawy czepiają się kolan.
Dawny dom - nic z niego nie zostało
puste miejsce
wspomnieniami przykryte.
Bliscy ludzie czekają
na odwiedzin chwile.
stęsknionym, gorącym sercem
przywitają cię mile.
Czarny kot położył się na ścieżce,
jak kserokopia dawnego kota,
który nie przyniósł pecha nikomu,
łasi się do nóg,
mrucząc prowadzi do domu.

   

Choroba

 

 

Na skrzydłach nietoperzy

smutek do ciebie przyfrunął

choroba dotknęła ciała,

spokój duszy runął.

Nie boisz się śmierci, lecz bólu

czy będziesz mógł wytrzymać?

Zmęczony myślami o jutrze

oto twych lęków przyczyna.

Marzysz już tylko o tym

by rankiem się nie obudzić,

by więcej nie angażować

w opiekę najbliższych ci ludzi.

Pozwól, by twoja rodzina,

do końca była z tobą,

by w ich pamięci zostały

najpiękniejsze chwile

przeżyte z ukochaną osoba.

 

 

                 

Świat budzi się do życia

 

Promień słońca usiadł na powiece,

zachęca, by otworzyć oczy.  

Blask jutrzenki obudzonego

ciepłym światłem otoczył.

Rosą orzeźwiona trawa.

Ptaków trele jak błoga muzyka.

W powietrzu kolorem nasyconym

słodkim zapachem wszystko przenika.

Na horyzoncie tęcza

łukiem spina niebiosy.

 Przed światłem uciekają

ostatnie cienie nocy.

Świat budzi się do życia.

ma tyle do rozdania.

Na jawie czekają nas

przygody, ciekawe sprawy

i problemy do rozwiązania.

 

 

 

 

 

Nowa Warszawa

Na horyzoncie szklane domy
wysokie jak latarnia morska
w powietrzu słońcem nasyconym,
w nadciągającym  mroku nocy
kierunek wskażą zagubionym.
Warszawa zmienia swe oblicze
Pałac kultury już nie góruje
w pejzażu miasta.
Tuż obok niego sieć wyższych domów
z ziemi wyrosła,
Warszawa - miasto życiem tętniące
tysiące ludzi spotkasz na ulicy.
Każdy się spieszy, gna gdzieś przed siebie
nie umie dostrzec piękna stolicy.
Patrzę z podziwem na nowe pokolenia,
doceniam ich zapał i działanie,
cieszy mnie nowoczesność
lecz nutka tęsknoty do dawnej Warszawy
w sercu zostanie.

               

Melancholia życia

 

Coraz częściej wspominam
to co minione.
Szukam dawnego życia
w popiele pamięci.
Przywołuję echo zapomnianych głosów.
Z tęsknotą wyczekuję spotkania
żyjących w przeszłości kochanych osób.
Nie pociąga mnie teraźniejszość,
świat hałasem zniewolony.
Przerażają mnie góry informacji,
środki masowego przekazu,
dzwoniące bez przerwy telefony.
Wytrwale szukam ciszy,
w zgiełku czuję się zagubiona.
Uspokajam przerażone serce,
że do mety już bliżej niż dalej.
Na wszystkie choroby świata
czas najlepszym lekiem.
Niestety, nie wiem jak długo
na ziemi trwać będę.
Długość życia przez Boga
zakryta przed człowiekiem.

                     

A w czerwcu...

 

Przywiędły kiście kwiatów
piwonie pochyliły głowy,
upał leje się z nieba
przyroda tęskni do wody.
Pożółkłe liście z drzew lecą
chociaż czerwiec na świecie,
temperatura pędzi w górę
chłodnego cienia nie znajdziecie.
Opustoszały ulice
każdy się chroni w murach domów,
wychodzą tylko ci co muszą
bo nie mają kogoś, kto by im pomógł.
Człowiek istota zmienna
trudno mu dogodzić.
Grymasi, kiedy jest gorąco,
narzeka, kiedy się ochłodzi.
Cieszmy się z tego, co nas spotka
słońce, czy wiatr, upał, czy zimno,
zmieniają się pory roku
zmienia się przyroda
i tak być powinno.

Majowe kwiaty

 

 

 

Wiatr ciepłym powiewem
poruszył gałęzie na drzewach
dmuchnął mocniej
i spadła białych płatków ulewa.
W ogródku patrzą zdziwione bratki
na żółte forsycje, czerwone tulipany,
na niebieskie szafirki i  niezapominajki
fioletowe hiacynty i białe stokrotki
na kolorowy dywan sąsiedniej rabatki
Mlecze jak złote okruchy słońca
rozsypane w trawie
z niecierpliwością czekają
na zaproszenie do gry w kolory
w majowej kwiatów zabawie .

 

Królowo Polski...

 

Nasza Matko i Polski Królowo
zawsze byłaś z nami.
W dni radosne i pochmurne
gdy niewola czarna mgłą
opadała na nasze serca i umysły.
Gdy zabraniano mówić
w języku ojczystym,
a biedna Ojczyzna
zniknęła z mapy świata,
gdy trudno było odróżnić
podstępnego wroga
od fałszywego brata.
Twoja pomoc i opieka
pomagała przeżyć czasy ciemności.
Dla każdego miałaś zawsze
otwarte ramiona i serce pełne miłości,
Matko nasza, jedyna
do Ciebie się z ufnością zwracamy.
Czuła Matko naszego narodu
wstawiaj się do Boga za nami
Za wszelkie dobro dzięki Ci składamy
Orędowniczko nasza - módl się za nami.

 

         

Samotna ławeczka

 

 

 

 

 

Samotna, pusta ławeczka

na zakochanych czeka,

w najdalszym zakątku parku

tęskni do człowieka.

Zapachem bzów przyroda odurza.

ptaków śpiewem  nastraja. 

Miesiąc maj czarów dokonał.

Ciepłym wiatrem owiewa twarze,

brylanciki rosy kładzie na trawie

ciszę i spokój gwarantuje.

Po hałasie i gwarze miejskich ulic

w zieleni parku lepiej się poczujesz.

jakbyś z czyśćca znalazł się w niebie,

gdzie alejki zapraszają do spacerów

a ławeczki rezerwują miejsce dla ciebie.

 

 

 

 

Kwiecień-plecień

 

 

 

 

 

 Kwiecień oczy przetarł, lekko zdziwiony 

bo ujrzał krajobraz

drobnym śniegiem wybielony.

Posłał zaraz ciepły wiatr,

by rozgonił ciemne chmury

przez co świat zdawał się

smutny i ponury.

Ciepłym słońca promieniem

stopił wszystko co spadło

białym puchem na ziemię.

Nie darmo mówi przysłowie

że ten miesiąc przeplata

trochę zimy, trochę lata.

Nie ma władzy w kwietniu zima

po krótkiej potyczce z wiosną

kroku jej nie dotrzyma.

Kwiecień rozwija pąki kwiatów

zachęca do słuchania

urokliwego śpiewu ptaków.

Drzwa po zimie obudzone

w zieleń się ubierają.

Najpiękniejsza pora roku - wiosna.

Nadzieja na lepsze jutro,

która w sercu każdego wyrosła.

      

 

 

 

Dzień podobny do drugiego...

 

 

 Jeden dzień podobny do drugiego,
 to samo dziś, co wczoraj było
nic się nie dzieje wokół ciebie
pozornie, nic się nie zmieniło.
Tylko przyroda za oknami
świadczy o czasie co upływa.
Wiosna zielenią drzewa stroi
zimą śniegiem świat okrywa.
Łózek w szpitalach są tysiące
na każdym jakiś pacjent leży
zobojętniały, smutny, chory
w poprawę zdrowia przestał wierzyć.
Wyrwie się czasem z odrętwienia
gdy ciało jego ból przeszyje
jakby przypomnieć pragnął tobie
że na tym świecie jeszcze żyjesz.

                   

Wspomnienia dawnych chwil...

 

 

  Jak feniks wskrzeszony z popiołów

tak wspomnienie wydobyte

z zakamarków pamięci

na falach nostalgii przypływa.

Jakiś szczegół z lat młodzieńczych,

jakieś słowo gdzieś zasłyszane,

dawne widoki pod powiekami

wzruszonym sercem przywołane.

Chwile obecne gdzieś umykają

z mozołem szukasz najprostszych słów

a strach kołacze już w twojej głowie,

że się zgubiłeś dzisiaj znów.

Dlatego chętnie wracasz do wspomnień,

gdzie wszystko było takie proste,

miałeś przed sobą wspaniałe plany

i wyznaczony, konkretny cel.

Dzis robisz własny rachunek sumienia,

sprawdzasz czy w życiu dobrych chwil

było więcej czy mniej...

                                

 

 

 

 

 

W białych płatków powodzi...

 

 

 Ubrały się drzewa

w białe kożuszki ze śniegu.

Na głowy włożyły czapy

z polarnych lisów.

Bałwany z marchewkowymi nosami

wyrosły jak grzyby po deszczu.

Śniegowe kule rzucane przez dzieci

fruwają nad głowami

nie każda do celu doleci.

A śniegu ciągle przybywa,

jakby zgromadzonego zapasu

chciała pozbyć się zima.

Cały świat utonął

w białych płatków powodzi,

gałęzie gną się pod białym ciężarem.

Krajobraz zaczarowany

 piękny i tajemniczy jak cudowna bajka.

Zaspy o różnych kształtach

rzeźbi figlarny wiatr.

Szkoda, że szybko zniknie

pod ciepłym słońca promieniem

ten urokliwy świat ,

a piękno zimowej scenerii

będzie tylko wspomnieniem...

 

 

Janina - zagubiona w białej przestrzeni...

 

 

 

 

 

 

 

 

Zagubiona w białej przestrzeni,

gdzie ślady powrotu zasypuje

śnieżnym pyłem wiatr.

Oddzielona od zgiełku świata

strefą ciszy, 

nie woła,

bo wie, że nikt nie usłyszy.

Nie boi się już bólu,

codzienne troski za nią nie pospieszą.

Jej serce już się nie męczy,

odkąd anioł stróż zaprowadził ją

w ramiona śmierci.

Stanęła przed bramą nieba,

powiększyła anielskie chóry.

Weszła w krainę wiecznego szczęścia 

zostawiając bez żalu, ziemski świat ponury,