Płatki śniegu

 

W śniegowych czapach stoją drzewa
Puchowy dywan na trawniku
Spadają białe płatki z nieba
I umierają na chodniku

Spływają z góry baletniczki
Wirują w dziwnych piruetach
Skrzą się w promieniach ich spódniczki
W dole ich czeka śmierci letarg

Tyle ich życia co w tym locie
Tyle radości i urody
Bo szybko giną w czarym błocie
Stając się znow kroplą wody



Lublin, 26 stycznia 1981

Przy wigilijnym stole...

Biały śnieg za oknami

Na choince światła migające,

zapach żywicy - urok świąt,

Czuły dotyk rąk

życzenia z głębi serc płynące

zapomniane urazy

krzywdy wybaczone,

Biały opłatek

na świątecznym stole

i dodatkowe nakrycie

dla tych co odeszli,

Tęsknota

i ciepło co z serca

do serca przenika

i rzewna kolędy muzyka.

                                                                                              

Życzenia Świąteczne

Usta ślą szczere życzenia

które dyktuje serce:

Niech pewności doświadczą

ci co żyją w rozterce,

Smutek - niech w radość się zmieni,

Łzy żalu - niech płynąć przestaną,

Niepewni wyboru - niech dobrą radę dostaną,

Chorzy - niech zdrowiem się cieszą,

Niech zwolnią - ci zabiegani,

Niech w ciszy kolędę usłyszą -

hałasem ogłuszani,

Niech miłość wszystkich otuli

jak ciepły, przyjemny koc,

Rozgrzeje zziębnięte serca

w tę świętą cudowną noc

W noc grudniową...

 

Nieśmiało puka w noc grudniową
do ludzkich serc, Dzieciątko Boże,
przynosi radość, pokój światu
Czeka z nadzieją, czy otworzę ?

Hosanna - śpiewam z aniołami,
dla wszystkich jestem bratem
z ufnością w przyszłość patrzę
pogodzona  ze światem.

Słowem można...

Słowem można ranić
Można pocieszyć, pokrzepić,
Okazać współczucie i miłośc
Można przeklinać
I można błogosławić

Słowem można dotknąć do żywego
Można kogoś skrzywdzić, zniesławić
Słowo plotki wyleci ptakiem
A wołem powróci
                                       I może rozweselić
                                        I może zasmucić

                                 Jak pierze z rozdartej poduszki
                               Wiatrem porwane
                              Rozsypie się po świecie
                               Tak plotka z każdym słowem ogromnieje,
                              I nigdy wszystkich piórek nie znajdziecie

Lublin, 13 lipca 2013

A śnieg tańczy...

 Kroki skrzypią po śniegu, jak kartoflana mąka
Gałęzie drzew wyciągają do mnie
Swoje sękate, kościste ręce
Granatowe niebo kłuje w oczy igłami gwiazd
Wiatr na kablach szaleje w piosence
Sypie piaskiem śniegu w twarz
Ręce mocno zaciskasz do bólu
Zimne palce skostniałe masz
A śnieg tańczy, wiruje dokoła
Szarpie palto, za nos chwyta mróz
Szyby szklane na rzece
Zaspy jak z waty, białe i ciepłe

Zimny wiatr gwiżdże w kominie
Drzewa stoją na mrozie
Krew nie krąży pod korą
Stoją martwe, i zimne, i gołe

Wiersz z okresu Solidarności - Zmartwychwstanie

Przed brama stoczni

Wrosły trzy potężne krzyże

   Ukrzyżowana nadzieja

   Polska Golgota

   Zginęli jak Pan

   Z rąk swoich współbraci

   Jak On, byli prześladowani

   Jak On, chołstani

   Jak Jemu, im zamykali usta

   Jego krew wsiąkała w kamienistą ziemię

   Ich krew płukała brukowe kamienie

   Jak Jego, nocą chowali

   Zawiniętych w białe prześcieradła

   A na pogrzebie była tylko najbliższa rodzina

   On dnia trzeciego zmartwychwstał

   Oni zmartwychwstali po latach dziesięciu

   Pan złożył swe życie w ofiarze

   By z grzechów odkupić ludzi

   Dzięki ich śmierci w grudniu

   Naród z letargu zbudził się

   Lublin, 22 grudnia 1980

Promień gwiazdy

Światło zabłysło na szybach
Gwiazda promieniem stuka
Ciemnieje szafir nieba
Próżno już słońca szukać

Klakson auta zmęcił ciszę
I słychać tupot szybkich nóg
Wśród ciemnej nocy trudno szukać
Zgubionych za dnia prostych dróg

Cienie snują się ponad ziemią
Dotykiem musną ciepłych rąk
Nad czołem wiatr ci włos rozwieje
Opadłe płatki kwiatów drżą

Szaruga jesienna

Nie lubię jesiennej szarugi

wieczór jest taki długi

ranek się późno budzi

i smutek na twarzach ludzi.

Niebo wodą ulice zlewa

żaden ptak nie zaśpiewa

nad głową deszczowe chmury

i świat taki strasznie ponury

Z otwartym parasolem

szukam suchej drogi

mam wilgotne ubranie

i przemoczone nogi

Nie lubię jesiennej szarugi

chyba, że w domu siedzę

w ciepłym, przytulnym pokoju

przez okno deszcz śledzę

Światła nocy...

Światła okien odbite w asfalcie

Po deszczu jak w lustrze

Gwiżdżące opony pędzących samochodów

Świst przerywanej smugi powietrza

Zapadajacy mrok, lepki przylegajacy

Do twarzy jak mokry szal

Deszcz dzwoniący kropelkami po dachach

Zimne strugi, ostrych jak noże neonów

Pełzają po zielonkawych twarzach przechodniów

Jest noc jesienna...

Jest noc jesienna,listopadowa
Zawodząca w telegraficznych drutach
Płacząca w zamkniętych oknach
Noc bez pocieszenia
Bez śpiewu słowików
Bez zapachu jaśminów
Noc idąca w szarudze jesiennego smutku
W szarej mokrej barwie
I cierpkości wilgotnego pacałunku
Noc okryta czarnym parasolem
W nieprzemakalnym płaszczu
Z wieczną pretensją do ludzi
Noc pełna żalu do kogoś, i o coś
Pełna melancholii i rozterki
Czasem pełna niepokoju i lęku
Dźwigająca odpowiedzialność za zniszczone życie