Życie i kwiat

Gałązka bzu w bukietniku

Jak młoda panna dumnie stoi

Kwiat biały, koronkowy

W pokoju wiatru się nie boi

Z pogardą patrzy na dzikie krzewy

Co pozostały z burzą same

Że ich gałezie wiatr potarga

I kwiat otrząśnie poza bramę

Lecz krótko cieszyć się miała

Liście opadły, zwiędły płatki

I wyrzucili ją na śmietnik

Z dawnych, uroczych, białych kwiatów

Została zeschłych śmieci wiązka

Nie przyda już kolorów światu

Co pozostało z dawnej dumy

Gdzie jej pogarda dla dzikiego krzewu

Bezsilna żalość w zeschłych liściach

A w zwiędłych kwiatach ogrom gniewu

Podobne kwiatom - ludzkie życie

Każdy się cieszy i zachwyca

Gdy człowiek młody

Głowę obraca, śle pocałunki i uśmiechy

A gdy przywiędnie piękna buzia

Gdy twarz pokryje zmarszczek siatka

Odchodzisz obojętnie dalej

Jedną maksymę życie niesie

Raduj się wiosną, latem życia

Bo kiedy lat tych przyjdzie jesień

Wiosnę i lato wspomnisz skrycie

Pierwszy bal

Pierwszy bal,

Te walczyki leciutkie jak świerszcze

Piosenka, wiersze

Była pierwsza długa sukienka

Białe buty na obcasikach

Był ćwiczony krok tańca

I była muzyka

I lampiony, serpentyny

Baloniki uczepione sufitu,

I pierwszy bal, który po północy

Dosięgnął szczytu

Były kolorowe kieliszki i szklanki

W nowych twarzach dawne koleżanki

Była wesola , swobodna atmosfera

I światło gasło, zgodnie ze zwyczajem teraz

Ktoś w tańcu cię przyciskał

Szeptał czułe słowa

Delikatnie gładził po włosach

Po twarzy całował

I robił niedwuznaczne, smiałe propozycje

I czar prysnął, wszystko sie zmieniło

Poczułaś nagle odór alkoholu

A w duszy pozostał niesmak

I jakiś żal, i zawód z tamtego wieczoru

Welon ciszy

Sen usiadł na brzegu łóżka

Jak kot cicho skrada się

Zamykasz ciężkie powieki

W krainę marzeń wpadasz

Księżyc srebrną smugą

Kładzie się na podłodze

Na niebie gwiazdy jak brylanty

Na mlecznej błyszczą drodze

Umilkły głosy ludzi

Halasu ulicy już nie słyszysz

Śpi miasto gwarem zmęczone

Otulone welonem ciszy

Kanonizacja Jana Pawła II

Cisza nabrzmiała oczekiwaniem

dreszcz w sercu, radość

już wkrótce stanie się

Jan Paweł Drugi- Świętym

Papież Franciszek ogłasza światu,

Wybucha burza oklasków na placu

podrywa ptaki do lotu,

Wzruszenie ściska za gardło

łzy szczęścia płyną po twarzy

Przez wrzawę ludzkich głosów

gdy oczy zamknę - słyszę

Twój głos tak wyraźny

sylwetkę Twoją- widzę

czuję,że jesteś tu z nami,

Tyś największy z Polaków

z miłością i zatroskaniem

patrzysz na swych rodaków 

 

Pamięci Tereski

Mała Teresko a wielka dla ludzi
zostałaś teraz tylko w ich pamięci
kto Cię poznał, zapomnieć nie potrafi
słyszy Twój głos, Twój śmiech,
patrzysz na nas z licznych fotografii

Zawsze z uśmiechem, w geście gościnności

otwierałaś drzwi swego domu
zapraszając nawet nieproszonych gości.
u Ciebie szybko płynęły godziny
czuliśmy się jak członkowie najbliższej rodziny

Przefrunęłaś jak kolorowy ptak

przez nasze życie.
zawsze głodna nowych wrażeń,
pełna pomysłów i ciekawych pasji,
chętna nowych podróży i ukrytych marzeń

Teraz przed tronem Boga

zdajesz rachunek ze swej codzienności,
wierzymy , że usłyszałaś słowa miłości
"po trudach ziemskiego życia wejdź
duszyczko mała do mojej światłości"

Białe chmury

Jak łabędzie po stawie
Płyną chmury po niebie
Raz zbiją się w gromadkę
Jak w stadzie,
To rozproszą się znowu
Kiedy wiatr je rozpędzi
Błękit nieba odbija się w wodzie

Białe, lekkie jak piórka
Co zgubiły się w locie
Gdy łabędzie machały skrzydłami
I opadły do wody
Kołysały sie wdzięcznie
Jak łódeczki niebieskich aniołów

Obudzone wiersze

Śpiące na dnie szuflady

Wiersze obudzone

Jak ptaki z ciasnej klatki

Na wolność wypuszczone

Rozpostarły skrzydła

Krążąc nam nad głową

I przekazują swe treści

Niczym pieśń godową

Powitanie dnia...

 

Otwórz oczy, dzień dobry powiedz dniu
Otwórz oczy, pożegnaj resztki snu
Powitaj promień słońca
Co blaskiem powieki trąca
I chce zaprosić cię na życia jawę
Opuść ciemności nocy
Dziś czekają cię cuda i rzeczy ciekawe

Do Ciebie muszę iść...

 Boże, do Ciebie muszę

Iść, skołataną złożyć duszę

Gdy ogrom nauk pierś przygniata

Gdy tyle dróg i tyle światów

Wciąż nowe myśli, nowe ślady

Jak niewiadome tkwią szarady

Gdy rozwiązania czeka wszystko

O jakże marny los czlowieka

Gdy kosmos ręce swe wyciąga

Gdy ziemia łączy się z księżycem

Gdy rozum ludzki wszystko pozna

I stwierdzi - jam wszystkim jest, i niczym