Życie i kwiat

Gałązka bzu w bukietniku

Jak młoda panna dumnie stoi

Kwiat biały, koronkowy

W pokoju wiatru się nie boi

Z pogardą patrzy na dzikie krzewy

Co pozostały z burzą same

Że ich gałezie wiatr potarga

I kwiat otrząśnie poza bramę

Lecz krótko cieszyć się miała

Liście opadły, zwiędły płatki

I wyrzucili ją na śmietnik

Z dawnych, uroczych, białych kwiatów

Została zeschłych śmieci wiązka

Nie przyda już kolorów światu

Co pozostało z dawnej dumy

Gdzie jej pogarda dla dzikiego krzewu

Bezsilna żalość w zeschłych liściach

A w zwiędłych kwiatach ogrom gniewu

Podobne kwiatom - ludzkie życie

Każdy się cieszy i zachwyca

Gdy człowiek młody

Głowę obraca, śle pocałunki i uśmiechy

A gdy przywiędnie piękna buzia

Gdy twarz pokryje zmarszczek siatka

Odchodzisz obojętnie dalej

Jedną maksymę życie niesie

Raduj się wiosną, latem życia

Bo kiedy lat tych przyjdzie jesień

Wiosnę i lato wspomnisz skrycie