Orzeł Śmierci

Jak czarny orzeł

Krążysz ponad nami

Dotykasz zimnym skrzydłem snu

Nasze powieki

Jak przewodnik prowadzisz duszę

Przez ziemskie wertepy

Aby zmęczona życiem

Spoczęła w Panu na wieki

Księżyc zakochanych

Jak srebrne plamy od księżyca

Jak złotych krążków jasny blask

Nocą w neonach kąpie się ulica

Od zmroku w światłach tonie, aż po brzask

I tylko zakochane pary

Szukają tutaj szczęścia chwil

W maju, w księżycu, jak talary

Ich roziskrzone oczy lśnią

Ich ciche kroki, jak krok kota

Szepty, co w szmerze liści drżą

Ręce gorące łączy tęsknota

Bo przecież zakochani są

Podobnych par, w podobnym maju

Przechadza się na pewno tysiąc

I tylko w zakochanych ciszę

Prześwieca poprzez liście miesiąc

On mówi do niej czułe słowa

Po głowie gładzą jego dłonie

A on a za nim iść gotowa

I rozmarzona, w oczach jego tonie

Czaruje chłopak w noc majową

Zapewnia o miłości swej

A srebrny księżyc ponad głową

Myśli, czy wierny bedzie jej

Czy nie porzuci, nie odejdzie

Za inną nie pogoni w świat

A ona, czy zawsze taka będzie

Chociaż upłynie wiele lat

Tak dumał księżyc, gdy z wysoka

Na młodych patrzył spoza drzew

Życie jak pory roku

Wiosną poczwarka przemienia się w motyla
prostuje barwne skrzydła podobne do tęczy,
Dziecko, wszystkiego ciekawe, zachłanne życia,

niczym się nie męczy,

Lato w dorosłość wchodzi
w wianku z kłosów i maków na skroni,
zabiegane w pracy, zatroskane, wciąż za czymś goni,
realizować musi zamierzone plany,

Jesień na ławeczce spokojnie usiadła,
Patrzy na dojrzałe owoce, na skoszone pola,
Po życiowych zmaganiach
przyszła dla niej odpoczynku pora,

Zima białym szronem osiadła na włosach
gaśnie na ustach w ostatnim oddechu,
Jak mijają pory roku w kalendarzu
tak przemija życie w człowieku,

Widmo przyszłości

W elekronowym mikroskopie

Atomy widzisz jak na dłoni

Laser rozcina bloki stali

Szczepionka przed chorobą broni

Gdzieś w nowoczesnych elekrowniach

Atom energię w sobie skrywa

A z głębi ziemi ludzka ręka

Liczne bogactwa wydobywa

Mnożą się dziwne wynalazki

Nauka swą potęga kusi

Człowiek jak dziecko przerażony

Nad każdym krokiem czuwać musi

Guziki mylą sie i plącza

Nerwy do granic rozstrojone

Człowiek przez życie wykończony

Przekręci gałke w inną stronę

Zobaczysz przyjdzie taka chwila

Że świat nasz zmieni swe oblicze

A na ruinach martwych domów

Pogasną słabe życia znicze

Ptaki umilkna w swoich gniazdach

Zielona trawa żyć przestanie

Na obnażonych drzew konarach

Zaden listek się nie ostanie

W kamiennym, pustym krajobrazie

Kwiaty powiędną, uschną zioła

Cisza przeniknie puste mury

I nikt do ciebie nie zawoła

Dlatego sznuj życie teraz

Do wszystkich wkoło się uśmiechaj

Badź przyjacielski, szczery, prawy

Od ludzkich twarzy nie uciekaj

Zagadka

Na ulicy stoi człowiek

Zgadnij, chłopak czy dziewczyna

Spodnie nosi ten “ktoś”

Ma oprócz spodni jeszcze coś -

Długie włosy

Aby odróżni, nie było mowy

Nie nosi wąsów ani brody

Kapelusz z dużym rondem miał

Na oczach - okulary koła

Zdzisiu - ktoś zawołał

Lecz imię, to zagadka nowa

Do obu płci może pasować

A na ramionach miała Zdzisia

Lub może Zdziś

Chustę w kolorowe kwiaty

Tak modną dla każdego dziś

O butach - mówisz to dziewczyna

Bo na obacasach, ale gdzież

Chłopak kowboja fason trzyma

I na obasasach chodzi też

Wiec patrząc dziś na tego “ktosia”

Nie wiem, czy dramat to czy draka

Że nie odróżnię na ulicy

Zwykłej dziewczyny od chłopaka

Wakacyjny odpoczynek

Znów zawitało lato
parne i gorące,
do odpoczynku w plenerze
telegramem zaprasza słońce,
Las powitalną bramą z liści
ciebie wita,
do chłodnego cienia zaprasza
gdzie cisza ukryta,
w gęstej trawie schowana,
Grzyb kapeluszem brązowym
kłania ci się nisko,
Rude kurki  stadem
wybiegły na ścieżkę
po ciepłym deszczu śliską,
Zielone z mchu poduchy
pod stopy się kładą,
Ptaki przeleciały nad głową
rozśpiewaną gromadą,
A wszystko  takie świeże
źdźbła trawy i kwiaty pachnące
i czujesz się cząstką przyrody
mała roślinką na łące,

                   

Agrolotnicze tango

Agrolotnicze tango
Susza jak na pustyni
Aura niemilosierna
Niespodzianki nam czyni

Zżółkły już oziminy
Halny w Tatrach szaleje
Zbrązowiały dziewczyny
Upał z nieba leje się

Agrolotnicze tango
Błękitnego nieba kawał
Barometr skacze jak wariat
Ludzie cierpią na zawał

Nad ochroną przyrody
Wojna toczy się w górze
A na dole świat tonie
W ściekach, śmieciach i kurzu

Agrolotnicze tango

Znikly nasze marzenia
O przejrzystych jeziorach
I o ryku jelenia

Zamiast śpiewu słowika

Który kląskał nad głowa
Budzi nas ryk silnika
Strach przed wojną atomową

Agrolotnicze tango
Dymią hałdy, kominy
Krajobraz jak po bitwie
Cóż z niego zrobimy?

Zatęsknimy do lasów
Pełnych świeżej zieleni
Może do lepszych czasów
Doczeka prawnuk na ziemi

Wędrówka wśród gwiazd

Noc ciemna, tylko gwiazdy roziskszone
Zapraszają na wędrówkę po nieboskłonie
Poświata księżyca
Srebrnym blaskiem mrok rozrywa
Z głębokiego cienia
Kontury drzew wydobywa
Wielkim Wozem po Mlecznej Drodze jadę
Mijając gwiazd plejady
Woźnica zaprzęga do wozu Pegaza
Spod kopyt Jaszczurka
Ucieka spłoszona,
Labędź rozkłada skrzydła jak ramiona,
Lew się zawachał
Gdy ujrzał Skorpiona
Waga czas każdemu
Na szali odmierza,
Na Lutni gra Herkules
Pięknej Berenice,
Psy Gończe
Trop podjęły zaginionej Panny
Baran stanął zdziwiony
Ryby coś powiedzieć chciały
Ale głosu nie miały,
Do lotu Orzeł podrywa się 

Pędzi jak Strzała
Wyprzedzając Smoka
Co na Bliźnięta ogniem zieje
Z wysoka
Moja nocna podróż
Skończyła się o świcie
Gdy blask poranka
Obudził nowe życie

Matka

Ziemska matka miłości macierzyńskiej

Nauczona od Matki naszego Pana

Pochyla się nad tobą

Opatruje rozbite kolana

Pogładzi rozczochraną głowę

Ucałuje rany

Wesprze dobrym słowem

Pomoże na twe troski

Bez słów zrozumie ciebie

Rozluźni zacisniete pięści w gniewie

Uspokoi wybuchy niepotrzebnej złości

Rozgrzeje zimne serce

Ciepłem swej miłości

Anna

Ania

Gdy była mała

Aneczką mama ją nazywała,

Córeczką Anusią

była dla tatusia,

W szkole Andzię z warkoczami

koledzy  zaczepiali,

Chłopak bliski sercu

do Anulki przychodził z kwiatami,

W dowód osobisty

imię Anna - wpisali,

W pracy - Anita

każdego dnia z humorem

wszystkich ludzi wita,

A dziś - babcia Anula

do swego serca

wnuków gromadkę przytula,

każdego wysłucha,

dobrą radą obdarzy

i uśmiechem, co zawsze gości

na jej  młodej twarzy

Srebrna łódź życia

Płyniesz przez życie srebrną łódką
Nocą - powiewem snu kołysaną
w dzień - walczysz z życia problemami
jak z groźnymi falami,
Czasem w odmęty nagle wpadasz,
topisz się, dna dosięgasz głową,
trzepiesz rękami, i wypływasz,
chwytasz powietrze i oddech wraca
i znowu żyjesz, znów się trudzisz
dalej twa łódka płynie, obok
podobnych łódek innych ludzi