Jesienna słota...

 

 

Zgasły już ostatnie blaski złotych liści
utonęły w kałużach błota.
Świat cały szarą opończą okryła
jesienna słota.
Zimne podmuchy wiatru
szarpią gałęziami
a drzewa w swej nagości
wstydzą się przed nami.
Ranek budzi się ponury
wieczór szybko zapada,
zapalone na ulicach latarnie
mrugają w mroku.
Nadeszła najsmutniejsza
pora w całym roku.
Odleciały do ciepłych krajów
nasze plany i marzenia,
czekamy na pierwszy śnieg.
Na białe płatki, które
 w jasną nadzieję zamienią
 ciemną smutku chmurę.

                         

Ufność

 

Jeżeli w ciągu dnia
z dobrej drogi nie zboczysz
to nawet nocą
cel swej podróży zobaczysz.
 
Na ścieżkach wśród ciemności
Anioł Stróż będzie cię prowadził
a święty Krzysztof
troskom twym zaradzi.
 
Każdy z patronów
swą opieką otoczy
da siłę twoim nogom
otworzy zamknięte oczy.

Strach zniknie z serca
spokój w duszy zapanuje
gdy z ufnością uwierzysz
że Bóg cię uratuje.

Jesienne liście

 

Szeleszczą opadłe liście

pod wiatru lekkim powiewem

coś mówią do siebie szeptem

jakby żegnały się z drzewem .

Wspominają chwile zielonej wiosny

i ciepło gorącego lata,

zapach kwiatów wsród których rosły,

śpiew ptaków wśród  gałęzi cienia.

Wszystko co było piękne

zostało im we wspomnieniach.

A dziś pomarszczone i suche

w ostatnią się podróż wybrały,

sfrunęły na skrzydłach wiatru

ubrane w złoty kolor chwały.

                        

A świat jakby zwolnił...

 

 

 

 Jak refren znanej piosenki

historia się powtórzyła

gdy nowa fala pandemii

z wielką siłą wróciła.

Czarny ptak śmierci

krążąc nad światem

krwawe żniwo zbiera.

Od jego oddechu

tysiące ludzi umiera.

Nie mają tu względy

przeżyte lata, czy kolor skóry,

ogólnie brak optymizmu.

Wynik sondaży ponury.

Niespokojne serca

z obawą przyszłości wypatrują.

Zamaskowane cienie 

po ulicach się snują.

świat jakby zwolnił na chwilę,

szuka sposobu na chorobę.

Niestety, nauka w tym temacie

pozostała w tyle.

A wirus rozlewa się po świecie

jak rzeka w czasie powodzi.

nikogo nie oszczędza,

umierają starzy i młodzi.

Z kościołów śpiew suplikacji

płynie do nieba.

Modlą się ludzie o ratunek do Boga,

bo lekarstwa ziemskiego

jak do tej pory nie ma.

                       

 

 

Na cmentarzu - czas wspomnień, czas spotkań...

Idziesz alejką przez cmentarze

wokoło ludzie zadumani.

Przyszli, by spotkać się z rodziną

groby ozdobić kwiatami.

Na bezszelestnych skrzydłach sowy

fruwają dusze nad glowami.

Płomyki zniczy przybliżają

czas obudzony wspomnieniami.

Dziś otaczają nas najbliżsi

czekają tu każdego roku,

słyszysz ich głosy i rozmowy

zarys postaci widzisz w mroku.

Lata minione jak sen uleciały,

znikły kłopoty i codzienne troski,

znów czujesz się jak dziecko małe

otoczone miłością dorosłych...