Znów nowy dzień...

Znów nowy dzień

świt obudził,

pełen planów i marzeń

problemów oczekiwanych

i niespodziewanych zdarzeń

Czy wiem jak go przeżyć?

 Czy nieznane ścieżki przetrę, 

Czy zobaczę obok innych ludzi?

Czy potrafię egoizm w sobie zdusić 

a miłość w sercu obudzić?

Czy przestanę gnać przed siebie 

niszcząc po drodze wszystko?

Czy rozejrzę się czasem dokoła

by zobaczyć to - co dalekie

i to co obok mnie - blisko?

Życie na ziemi jest chwilką,

kres przyjdzie na każdego człowieka.

Za granicą światła

             nieskończona wieczność czeka.

                            

Dzień wigilijny

Mróz zimnymi pazurami

drapie szyby w oknach

skrzą się na nich malowane

białe kwiaty paproci

Blade słońce zza chmur wygląda

Gdzieś słychać śpiew kolędy.

W pokoju zielona  choinka

ubrana w bombki i świecidełka

mieni się barwami tęczy.

Pod drzewkiem prezenty:

        zaadresowane dla każdego z gości        
        kolorowymi wstążkami powiązane

Wiersz z okresu Solidarności - Kwarantanna

Człowiek szczerze nauczył się mówić
Prosto z mostu, co myśli, co czuje
Po ogródkach domysłów nie kluczy
Mowi o tym co go denerwuje

Wszystko trzeba z perspektywy mierzyć
W głab się cofać i w przyszłość niepewną
Żeby plany i wykonanie
W rzeczywistośći stanowiły jedno

Ważyc czyny, nie słowa dziś chcemy
Analiza więc będzie dokładna
Kilka życiorysów trzeba przewertować
Dla winnych - kara przykładna

Dziewięćdziesiąt dni mamy przed sobą
Okres ciszy - lekarstwo na nerwy
Czas zdwojonego wysiłku
Pora uruchomienia społecznej rezerwy

To czas próby, przymiarka do życia
W nieco zmienionych układach
Może zacznie się coś wreszcie robić
A nie tylko gadać, gadać, gadać

To egzamin nowego rządu
Czy go zdadzą, czy my sie sprawdzimy
Po trzymiesięcznym okresie
Kwarantanny - zobaczymy


Lublin, 20 luty 1981


Wiersz z okresu Solidarności 2013 - Zmartwychwstanie
Wiersz z okresu Solidarności 2014 - Robotnicy
Wiersz z okresu Solidarności 2015 - Odnowa

Pierwszy śnieg...

Nieśmiały, pierwszy śnieg

do czarnej ziemi się tuli,

gdy na niej poleży dłużej

zmienia się w mokrą kałużę.

Z pałacu królowej Zimy

na zwiady został wysłany

ma stwierdzić, czy na jej przyjście

świat jest już przygotowany.

Sypią się z nieba białe puszki

siadają na drzewach i trawie

jak pierze z rozdartej poduszki

w psotnej, dziecięcej  zabawie.

Czysto się zrobi na chwilę

gdy śnieg przykryje brudne śmieci

niestety, szybko się stopi

gdy tylko słońce zaświeci.

                                      

Jak się odnaleźć...

W starym pamiętniku

zapiski dawnych zdarzeń

gumką "myszką" wyciera czas.

Komputery zastąpiły
maszyny do pisania,

słuchawki na uszach

odgradzają jak murem od innych.

Wśród tłumu człowiek został sam.

Zagubiony w wirtualnej przestrzeni

jak mucha złowiony

szarpie się w jej pajęczej sieci,

lecz już nie potrafi

odnaleźć się w realnym świecie.

                           

 

Kolorowy talizman

Po pierwszych przymrozkach

na ziemię opadł deszcz liści

złotem zalało ulice

rozświetliło szarość dnia jak słońce.

Gałązki krzewów oplotły

nitki  babiego lata

na nich kropelki rosy błyszczące.

Ciepły powiew wiatru

bukiet kolorowych liści w dłoni

jest jak talizman, który od smutku

jesiennej szarugi obroni.

                      

Brzozowe krzyże

 

Jeszcze słyszysz odgłos ich kroków

Jeszcze w uszach brzmi żołnierski śpiew

Ojczyzno pochyl się nad tymi

którzy za wolność twą przelali krew.

Brzozowe krzyże na mogiłach

strzegą ich spokojnego snu.

W szarych mundurach, na apel poległych

do wolnej Polski powróca znów.

Zatarte na tabliczkach daty

nazwiska nie do odczytania.

Na wartę przy waszych grobach

przychodzi czuwać nowa zmiana.

Biało-czerwone chorągiewki

płonące znicze, świeże kwiaty

Tak wielu młodych tu przychodzi

w ideały, jak wy bogatych.

Historia przez was napisana

uczy miłości i oddania

Wierzą , że właśnie teraz dla nich

oczekiwany czas działania.

                              Lublin  11.11.2015

Parkowa ławeczka

W jesiennym parku ławeczka

dla zakochanych 

została pusta.

Jeszcze pamięta ciche rozmowy

czułe uściski,

smak pocałunków na ustach.

Wśród drzew i krzewów

zaległa cisza.

Umilkła ptaków piosnka radosna.

Na nowy koncert

musimy czekać aż przyjdzie wiosna.

Dzień coraz krótszy

temperatura powietrza spada.

Każdy się spieszy do domu. 

Marzy o szklance gorącego mleka

 parkową ławeczkę omija z daleka.

                                          

Cisza wkoło ...

Na łyczakowskim cmentarzu

historia wyciąga ręce ,

z nagrobków polskie nazwiska

chwytają za serce.

Realistyczne rzeźby,

twarze jak żywe.

Pomnik Gabrieli Zapolskiej

z listą utworów napisanych.

Popiersie Marii Konopnickiej

wszystkim tak dobrze znane.

Mogiła Ordona, Grottgera

i Seweryna Goszczyńskiego

którzy w tym mieście

zostawili ślady życia swego.

Jest na cmentarzu miejsce

nazwane ogrodem snu i miłości

o którym każdy pamięta.

Tu leżą poległe w obronie Lwowa

młode Polskie Orlęta.

Jest też zakątek spoczynku

powstańców styczniowych,

jednakowe krzyże,

biało-czerwone wstążeczki

na wietrze falujące

i lampek światełka  migające.

Cisza wkoło, tylko żal w duszy,

smutna zaduma serce okryła

szkoda, 

że miasto już nie jest polskie

że się historia tak potoczyła.

Lwów był tak ściśle złączony z Macierzą

a dziś polskie groby w obcej ziemi leżą.

                                                   

Jak w kalejdoskopie...

Przeplatają się łzy żalu

z promieniami szczęścia

jak w kalejdoskopie

kolorowe szkiełka

coraz  inne tworzą obrazy

Tak toczy się ludzkie życie

od euforii radości

do ciemnych chwil grozy

                                     

Pamięci Czesi

Skończył się spektakl

twojego życia

opadła kurtyna.

Przerwana nić

łącząca z ludźmi na ziemi.

Coraz więcej znajomych

po drugiej stronie czeka.

W sercu ból pozostał

wśród przyjaciół  

i żal po ukochanej żonie.

Wiele lat wspólnej pracy

problemów i radości

wycieczek, spotkań

niekończących się rozmów.

Podobno czas leczy rany

ale czy zdąży ?

Nikt nie wie, jak długi czas na ziemi

przez Boga nam dany.

                            

Ostatni pocałunek lata

Ciepły dotyk słońca na twarzy

ostatni pocałunek

odchodzącego lata.

Wszystkie przeżyte chwile

jak zasuszone kwiaty

w wianek pamięć wplata.

Sypią się gradem kasztany

szeleszczą opadłe pod nogami liście

i skarżą się w pożegnalnej mowie

i cicho umierają

na wypalonej słońcem trawie.

                     

Wieczór życia

Twarz poorana zmarszczkami czasu

spracowane ręce,

Dłonie reumatyzmem zniekształcone

wyblakłe oczy w siebie zapatrzone

i uśmiech co na ustach zagościł.

Nogi już biegać nie potrafią

drobnymi kroczkami idą ku starości,

Najmniejszy kamyk staje się przeszkodą

laska, najlepszą przyjaciółką 

dodaje pewności.

Jak w starym kinie

taśma wspomnień się kręci,

rzuca obrazy przeżytych zdarzeń

na ekran pamięci.

"Jesień" Obraz Stanisława Mazurka, w galerii Sztuki Ludowej Regionu Lubelskiego - Muzeum na Zamku w Lublinie

Życie dalej się potoczyło ...

Zarosły trawą

ślady dawnych kroków.

Znajome drzewa

ku ziemi pochylone.

Las, który był za płotem

za horyzont się oddalił.

Przypadkowy pożar

stary dom ogniem strawił,

zrujnował ściany,

płomieniem dach osmalił.

Mieszają się we wspomnieniach

obrazy i przeżyte chwile.

Już nic nie będzie takie

jakie kiedyś było.

Oczami dziecka świat widziany 

odszedł w niepamięć

Życie dalej się potoczyło...

                                        
 Koluszki  22.08.2016 

Gdy serce obudzi się...

Nie myśl tylko o sobie,

niech twe serce obudzi się

do działania dla innych.

Może przy ich problemach

twoje wydadzą się małe.

Bądź światłem na ich drodze

uśmiechem na twarzy,

pocieszeniem w zmartwieniu

w kłopotach dobrą radą.

Żyj tak, 
by po latach

ciepło wspominali ciebie

nie szukaj bogactw na ziemi,

gromadź skarby w niebie

Jak łopot ptasich skrzydeł...

Uśmiechy na ustach

rozpromienione twarze

radość z oczu bijąca

głowy pełne marzeń

Kolorowy tłum faluje

jak niespokojne morze

W wielu językach świata

chwalą Ciebie Boże

Mienią się barwne flagi

kolorami tęczy

łączą się w uścisku

białe i czarne ręce 

Jak łopot ptasich skrzydeł

ku niebu się wznosi

burza oklasków.

Wspólną modlitwą młodzież

o Miłosierdzie dla świata

Pana Boga prosi.

      

Światowy Dzień Młodzieży w Krakowie

         Lublin  30.07.2016 

Wspomnienie tego dnia...

W tym dniu historia grodu

z teraźniejszością się splata,

Do Lublina przybyła młodzież

z całego świata.

Dokoła słychać gwar

w obcojęzycznej  mowie .

Rozkołysane ręce.

głowa przy głowie

i burzliwe oklaski

co się ku niebu wznoszą

i wspólne  śpiewanie pieśni

co Miłosierdzie głoszą.

Korowód barwnych postaci

po płycie stadionu płynie

i tyle radości w każdym.

Wspomnienie tego dnia

szybko nie przeminie...

               

 Światowy Dzień Młodzieży w Lublinie        
Lublin  23.07.2016 

W samotności...

Nie szukaj przyczyny

swoich niepowodzeń,

nie obwiniaj wszystkich

żyjących wokoło.

Masz żal do świata

że cię nie rozumie.

Zazdrość jak zły robak

serce toczy.

Ciągle podejrzewasz,

że każdy coś knuje.

Błyszczą nienawiścią twoje oczy.

Nie uciekaj w samotność

i nie bądź zgorzkniały,

otwórz się na ludzi.

Spokój wiecznego snu

Poruszane wiatrem gałęzie

ożywiają plamy słońca

na cmentarnej alejce.

Cisza przerywana ptaków śpiewem

unosi się między ziemią a niebem

otula spokojem wiecznego snu

groby, 

przykryte kamienną płytą

lub kopczykiem ziemi,

gdzie odpoczywają

życiową wędrówką zmęczeni.

Ukończyli już maraton swojego życia.

poznali co było do poznania.

zdobyli wszystko, co było do zdobycia 

nie gnębią ich już ziemskie smutki

problemy i troski pozostawili wśród żywych

sygnaturką przy bramie cmentarnej

witają nowo przybyłych.

                        

Katedralna Pani

Na plac wyszłaś z Katedry

do swojego ludu

który tu się gromadzi

w rocznice Twojego cudu.

Niesiona na  ramionach

ulicami Lublina

kołysana pieśnią

płynęłaś nad głowami

otoczona modlitwą różańcową

i świateł płomykami.

Wszyscy byliśmy braćmi

jedną, wielką rodziną,

Każdy na drugiego

z życzliwością patrzył

ciesząc się bliskości chwilą.

Pani z Lubelskiej Katedry

płacząca przed laty

prawdziwymi łzami

módl się dziś za nami

                                

Miłości nauczyć się trzeba...

Miłość pojawia się na świecie

z chwilą narodzin

Pielęgnowana - jak kwiat rozkwita

zaniedbywana - usycha i odchodzi.

Gdy cieszy się wzajemnością

w duszy zapuszcza korzenie.

Gdy serca jej nie okażesz 

w oczach marnieje.

Miłości nauczyć się trzeba

bo ona świat zmienić może.

Bez niej blask słońca gaśnie

i wszystko w szarym kolorze.

Miłość do czynu popycha

łączy ze sobą ludzi

urazów i krzywd nie pamięta

płomień nienawiści  ostudzi

                                     

Letni krajobraz

  

Trawa jak miękki dywan

ściele się pod stopami

chmury jak w kalejdoskopie

zmieniają się przed oczami

Śpiew ptakow w uszy się wciska

wiatr dźwięczne trele w dal niesie

Szum drzew melodię tworzy

echo budzi się w lesie

Zając przycupnął na miedzy

spłoszony, uciekł w podskokach.

Grzyby, choć w barwach ochronnych

scięte - jak skazańcy po wyrokach.

Dojrzałe, ciężkie kłosy

chwieją się, w słońcu stojąc

czekają na żniwiarzy

może się trochę boją ?

Lecz taka jest rzeczy kolej

choć świat swym pięknem kusi

że wszystko co się narodzi

z czasem umrzeć musi.

                 

Miedzy światłem a ciemnością...

Walka światła z ciemnością

codziennie się toczy

Świt promieniem słońca

otwiera oczy

Wieczorem mrok zamyka powieki

Tak było od początku świata

i będzie na wieki

Zmagania dobra ze złem

toczą się w każdym człowieku

Miłość walczy z nienawiścią,

prawda z kłamstwem

w szranki staje

Brutalność z łagodnością

cisza z krzykiem...

Co zwycięży w tobie ?

Nie wiem - sam odpowiedz sobie    

A co we mnie zwycięży...

też ci nie odpowiem

Mniej słów...

Mniej słów, więcej gestów

zakochanych mowa,

uścisk rąk, bicie serca, spojrzenia

więcej mówią niż słowa,

Jeden uśmiech

co na twarzy zagości

więcej powie niż potok słów

zburzy mury nieufności,

Gdy mile spojrzą na nas,

nieznani ludzie stają się bliscy

Jakaś dobra aura tworzy się 

jednością stajemy się wszyscy,

                              

Spotkałem Cię Panie...

Spotkałem Cię Panie

na mojej drodze,

kiedy w ciemnościach grzechu

szukałem wyjścia,

Gdy osłabły już moje nogi

a nadzieja jak nikły płomyk gasła.

Ty mnie znalazłeś

jak zbłąkaną  owieczkę

wziąłeś na ramiona.

Małą iskierkę miłości

rozpaliłeś w wielki ogień,

który swym światłem

rozjaśnił mroki życia.

Otworzyłeś moje oczy

ukazując świata horyzonty.

Zamieniłeś ciemne barwy smutku

w kolory radości.