Bieszczady

Powalone przez wiatru silne ręce
Często wyrwane z korzeniami - wiatrołomy
Płaczą łzami żywicy roztrzaskane sosny
Lecz nikt nie słyszy ich skargi żałosnej

Drżą listki na brzozie
Jak skrzydła zielonych motyli
Zamarłe w przestrachu
Gdy się nad nimi pochylisz

Skrzypią drewniane wagony
Na zakrętach się chwieją
Kolejka zwalnia jak koń zmęczony
Który ścięte drzewa ściąga z góry

Palacz węgla dokłada
Dym z komina leci
Machają przez okna i śmieją się
Rozbawione dzieci

Pod mostkiem plusk wody słychać
Nad brzegiem odbite drzew cienie
A w płytkim potoku można
Zobaczyć suche kamienie

Wiosna

Przez nagie jeszcze konary

Przebił się promień słońca

Błądzi po szarej ziemi

Od końca do końca

Gdzie niegdzie młoda trawa

Wystrzeli zieloną lancą

Krokus fioletem zalśni

Zatańczy motyl w słońcu

Skowronka dzwonek w chmurach

Nad polem echo niesie

Gromadka szkolnych dzieci

Gdzieś na wycieczce w lesie

Spłowiałe płaty śniegu

                                            Topnieja w oczach - wierzcie

                                            Wiosna z zimą w przedbiegu

                                            Wygrała, króluje wreszcie

                                            Bocianom nogi marzną

                                            Lecz drepczą wciąż wytrwale

                                            Po namokniętej łące

                                            Wzdłuż rowu po kanale

                                            Żaby niemrawe siedzą

                                           Wiosną jak odurzone

                                           Niebezpieczeństwa nie widzą

                                           Duże, zielone balony

A po zimie...

Serce gorące, głęboko ukryte życie
Dyszące pod ziemią
Kiedy słońce uderzy promieniem jak batem
I roztrzaska cieplarnie na rzece
Buchnie śpiewem roztętnione na świecie życie
Zimą spętane, zgaszone
Trysną soki pod korą
Gałęzie oplecie pajęczyna zieleni i rosy
Z gniazd wylecą nieśmiało pierwsze ptaki
W polach zazielenią się trawy
Taka bedzie ta wiosna
Pachnąca i radosna
Pijana zapachem jaśminów

Miłość, to radość...

Miłość - to radość z nawróconego grzesznika

Miłość - to oczekiwanie na błądzacych po manowcach życia

Miłość - to ukojenie po trudnych ciepieniach

Miłość - to swiatło w ciemnościach istnienia

Miłość - to ufność w moc przebaczenia

Miłość - jak dobry deszcz, obmywa z brudu grzechów

Miłość - jak płaszcz otula zziębniętych ludzką obojętnoscią

Miłość - jak chusta Weroniki ociera łzy płaczących

Miłość - jak czułe ręce matki przygarniające pokrzywdzonych

Miłość - jak serce ojca otwarte dla marnotrawnego syna

Przedwiośnie

Patrzę na szare płaty śniegu

Które topią się

Pod słońca dotykiem

Na strużki wody

Nieśmiało płynące

Brudnym chodnikiem

Budzi się wiosna

Dni są coraz dłuższe

Wiatr ciepłym powiewem

Dotyka mej twarzy

Kot wyleguje się na słońcu

Zamyka ślepia i o czymś marzy

Podróż w wiosnę

Przesuwają się za oknami
Barwne krajobrazy
Horyzont w dal umyka
Od zaciekawionej twarzy

Zamarzłe oczka wody
Mrugają na polach
Gdzieś bielą zabłyśnie śnieg
Na zaoranej roli

Nad torami przysiadły
Karłowate sosny
Głusząc stukot pociągu
Czasami zbyt głośny

Czerwony szlaban w białe pasy
Zatrzymał konia z fura
Chłop zdjął czapkę - zadumał się
Jak w maju, pod figurą

Posrebrzyły się drzewa
W bazie ustrojone
Przedwiośnie do drzwi puka
Ciepłem zachęcone

Pozieleniały pola
Świeżą oziminą
Otrząsnęły się ze snu
Już z zimna nie zginą

Nad polami zagrały
Pierwszych ptaków głosy
I towarzyszyć bedą zbożom
Aż dojrzeja kłosy

                   

Tęsknota za wiosnę

W mgły otulone stoją drzewa

Deszcz łzami osiadł na trawnikach

Przez szarobure ciemne chmury

Najmniejszy promyk nie przenika

Senna nostalgia nas otacza

Przygniata smutkiem duszę

Czekamy wiosny jak zbawienia

W ponurej myśli zawierusze

Tęsknimy do ciepłego słońca

Do zielonego traw koloru

Do wiatru miłego dotyku

I śpiewu majowego wieczoru

Złota opowieść

Wesoło trzaska ogień w kominku

Rozprasza ciemności nocy

Palą się suche szczapy

Złota opowieść się toczy

Ciepłem rozgrzewa zziębnięte ręce

Raduje oczy i serce

Języki ognia liżą drzewo

A ono złoci się w podzięce

Ogień otwiera złote komnaty

Prowadzi do jasnych korytarzy

Pulsuje ciepłem,

Drewno żyje, gdy w ogniu się żarzy

Jasne płomyki strzelają w górę

Blask wkoło ściele się

Potem cichutko ogień zasypia

Nieruchomieje w popiele