Iskierki życzliwości

W szarości dnia codziennego

Jestem jak motyl utkany z tęczy

Któremu skrzydła opadły

I fruwanie go męczy

Jestem jak ślimak zamknięty

We własnej skorupie

Którego nic nie obchodzi

Wszystko wydaje się głupie

Moje kłopoty – największe

Moje choroby – najcięższe

I myślę w złości

O niesprawiedliwości

A przecież słowo „dzień dobry”

„proszę” i „dziękuję”

Jak klucz otwiera serca ludzi

I prawie nic nie kosztuje

Iskierki życzliwości

Uśmiechem podsycane

Zapalają ogniki radości

W oczach napotkanych

Dotykają się ręce

W geście powitania

Słowa otuchy zmuszają

Upadłych do powstania

Górskie wędrówki

Pójdziemy do Murowańca
Przez Stępniów, Upłaz, Magurę
Choć czasem braknie oddechu
Jak mrówki pniemy się w górę

Wrócimy przez Jaworzynkę
Lecz nie popędzaj mnie czasem
Zaczekaj, odpocznę chwilę
Widokiem oczy napasę

Pod powiekami skryję
Tatry w technikolorze
Po latach wierna pamięć
Otworzyć obraz pomoże

A jeśli pamięć zawiedzie
Sięgniemy do fotografii
Wspomnimy tamte chwile
Przeżycia zaklęte w papier

W tafli Morskiego Oka
Odbite góry jak w lustrze
A po kamiennych schodach
Woda spadając pluszcze

Szum limby w uszy ci wchodzi
Kosówka zapachem w nos bije
Na tle granitowych powodzi
Tak mocno czuję, ze żyję

Po stokach wiją się szlaki
Kozica zastąpi drogę
Czasem usłyszysz świstaka
Przed Szpiglasowym progiem

Siklawa skacząc z wysoka
Mgłą wodną osiada na twarzy
Z zachwytem oglądasz to wszystko
O czym mogłeś pomarzyć

Czarny Staw ciągnie jak magnez
Kościelec potęgą kusi
Kto raz jeden góry zobaczył
Ten ciągle wracać musi

W obliczu skał i przyrody
Człowiek jest taki mały
Nie liczą sie stanowiska
Medale też nic nie dały

Mit o wielkości pryska
Tu ważne są dobre buty
Otwarte oczy i uszy
By piękno, co jest w około
Mogło odbić się w duszy

Patrząc na Tatr panoramę
Wzruszenie łzą kręci się w oku
Przecież góry te same
Bedą czekały co roku

Jaśminowa dziewczyna

Na ławce pod jaśminem siedzi młoda para

Panna noskiem kręci, skrzywioną ma minę

Kawaler szybko pojął przyczynę tej miny

Choć siedzieli pod krzakiem, nie czuli jaśminu

Chłopak nosem pociągnął

Jakieś smary, dymy, czuć także benzynę

Chwileczkę moja miła - poradzę za chwilę

To mówiąc, buteleczkę wyjął zamaszyście

I wodą jaśminową skropił kwiatów kiście

Uśmiechnęło się dziewczę, patrząc chłopcu w oczy

Czegoś tu brakuje w tej majowej nocy

Dalsze słowa zagłuszył ryk silnika

Już wiem - wrzasnął chłopak, brakuje słowika

Lecz ptaka ciche trele i leśna muzyka

Czyż mogą konkurować z rykami silnika?

Nie bedzie mieć uroku ta noc bez słowika

Powiedziała dzewczyna, siedząc obok chłopczyka

Nie łam się, odrzekł na to chłopak kombinator

I właczył tranzystor na cały regulator

I popłynęły trele z radiowego głośnika

Już nawet słowika zastępuje technika

Jakby do kompletu ksieżyc srebrny wypłynał

Jak ekran w panoramie życiowego kina

I śmiała się dziewczyna, chichotał przy niej chlopak

Ryczał techniczny słowik

Z rozbitej buteleczki jaśminem pachniało

Wtem ekran nocy - ksieżyc, chmurka zasłoniła

I odezwał sie głos niebieskiej spikerki:

"Przepraszamy państwa za nocne usterki”

Wiosenna serenada

Maj - serc ludzkich trubadur
W lutnię rozśpiewaną trąca
I ciche akordy wiosennej serenady
Już płyną od brzasku do zmierzchu,
W południe przycichną
Zabrzmią silniej nocą
Rechotem stawowej gromady
I słowik przy księżycu
Upojony zapachem konwalii
Wyciąga trel wdzięczny, srebrzysty
Jak spadające z wysoka krople wody,
Na telegraficznych drutach
Usiadły nuty kropelek deszczu
Wiatr jedne strąca, inne poprzestawia
I nuci ciagle inną melodię

Zielona cisza

Zielona cisza dzwoni w uszach
Palą się świeczki na kasztanach
Białym światłem,
W tej ciszy śpiewa ptak
Jak mistrz na organach
Melodię wiosenną wygrywa,
I myśli plączą się
Skłębione jak węże
Że końca, początku dojść trudno,
Myśl skacze z tematu na temat
Jak skoczek na trampolinie,
Wiatr czasem dmuchnie
Płatki z drzew postrąca
I lecą jak śnieg co spadł wiosną

Nasza edukacja

Tabliczka mnożenia to trudność nie lada
Gdy na konto życia osiem lat przypada
Ale trudności wzrastają z latami
I zawsze się spotykamy z nowymi kłopotami

Na “matmie” całki, różniczki i wzory
Straszą na lekcji jak mityczne zmory
Z historii pakty, uklady i wojny
Wciąż zakłócają młodości czas spokojny

Z geograficznej ksiażki epoki lodowcowe
Z archaikiem i kredą walą się na głowę
Z fizyki i chemii kłopotów jest w miarę
I męczą i dręczą komórki nasze szare

Z polskiego, Słowacki do spółki z Wieszczem
Wciąż wiedzy dolewać każą jeszcze i jeszcze
A kiedy matury dosiągniemy szczytu
Kiedy pozbędziemy się już szkolnego zeszytu

Przyjdzie czas kucia, jeszcze większęj trwogi
Co zrobić, by w uczelniane wstąpić progi
Na egzaminie nie możesz z nerwów ustać
Kręcisz się, wiercisz, byle trójczynę dostać

Potem z indeksem chodzi już jak paw
Nosa zadziera, że popatrzeć strach
A chociaż jedzie na “państwowych notach”
Myśli - słowo “student” otwiera wszystkie wrota

A kiedy dyplom ma w swej kieszeni
Myśli, że świat się dla niego odmieni
I dureń głupi, niepotrzebnie się puszy
Bo nawet z dyplomem nie będzie geniuszem

Jaki będziesz świecie?

O świecie - jaki będziesz,

Uległą masą gliny, czy skałą z granitu?

Czy pozostanie po nas materialny rezultat
Wszystkich życiowych sił
Czy tylko nad wyjałowioną planetą
Radioaktywny pył,
Czy pozostanie po mnie choć jedna literka
Na karcie historii,
Czy proch z moich kości
I ślad wspomnień po nich
Rozproszy się w materii

Matura

 

Gdzieś, w szkolnej ławie matura usiadła
Marszczy czoło z mozołem
Nad trudnym zadaniem
I stawia sobie od wieków pytanie
Zmieni się świat, czy taki jak dziś pozostanie?

Czy wzruszy kiedyś postać liścia zielonego
Czy każe mu zatęsknić do widoku jego
Czy wzrok nasz natrafi tylko na betonową bryłę
Nowoczesnego, mieszkalnego bloku,
Czy czas jak mgławica
Wchłonie nas ze wszystkim
Czy pozwoli się wznosić do granic niebytu

Kasztany

Kasztany jak stare baby na skwerku przysiadły

Liscie jak dłonie w półcieniach pokładły

Zaświeciły świeczkami kwiatów

I wybuchły majem, dając zapach światu