Moja choinka

Przyszłaś choinko do mojego domu
z zapachem całego lasu,
Przyniosłaś zieleń
od bieli śniegu odbitą
wspomnienie letniego czasu,
Jak zalotnica ustrojona
w lampki i świecidełka,
Radością napełniasz serca każdego,
Uśmiech na twarzy, 
szczęście w duszy
wraz z tobą w domu zagości,
Na stole dodatkowe nakrycie
dla niespodziewanych gości,
Stojąc z opłatkiem w ręku
składamy sobie życzenia,
W choinkowych świateł powodzi
nieśmiało zanucimy kolędę
"Gdy się Chrystus rodzi..."

                   

Różaniec

źrodło: internet

Różańcem cały świat opleciony.
modlitwy na nim

nauczeni zostaliśmy przez Maryję

Każdy koralik w Różańcu

tajemnice z życia Jezusa i Maryi kryje.

Część radosna - z uśmiechów utkana

Z blasków i cieni - tajemnice światła

Z kropel łez i smutku - tajemnice bolesne

Z kwiatów róż, nadzieją powiązanych -

tajemnice chwalebne.

Ocalenie dla świata Maryja obiecuje

Módlcie się szczerym sercem -

a Ja was uratuję

Jak koło ratunkowe rzucone rozbitkowi

Tak Różaniec ocali życie

każdemu grzesznikowi.

             

Wiersz z okresu Solidarności - Odnowa

Odnowa to słowo jak hasło

To jasno świecąca nadzieja

Zadatek na lepsze jutro

Początek dzisiejszych przemian

Nie skrada się nocą w uliczkach

Nie stuka nieśmiało do bramy

Odnowa - to sygnał do czynu

Odnowa - to przecież my sami

To czas obrachunku przed ludem

Z państwowych pieniędzy i władzy

To cel robotniczych dążeń

I próba cywilnej odwagi

Nie chcemy w ciemnościach żyć dłużej

Odnowa nam skrzydła przypięła

Chcemy Ojczyznie służyć

By się z kryzysu dźwignęła

Niech spłaty ogromnych długów

Nie płoszą snu spokojnego

A skóra niech cierpnie na tym

Co nie bał się brać cudzego

Maszyny na złomowiskach

I niewdrożone projekty

Niech ruszą sumienia ministrów

By się nie bali korekty

Odnowa to wszystko nowe

Począwszy od myślenia

Nowe podejście do pracy

I  nowe zasady dzielenia

Lublin, 19 stycznia 1981 

Pożegnanie jesieni

Ostatni ciepły uśmiech
słońce figlarnie schowało
Na świecie zrobiło się ponuro
zimnym wiatrem powiało.

Opustoszały gniazda,
ptaki odleciały
Nie ma już zbóż na polach
ziarenka smutku zostały.

Pożegnanie na klonowym liściu
złota jesień napisała,
że musi już nas opuścić
choć zostać by chciała.

Ołowiane chmury nabrzmiałe wilgocią
jeszcze spokojnie drzemią
Gdy się zbudzą, warkoczami 
deszczu połączą niebo z ziemią.

W kałużach jak w lusterkach
małe światy odbite
odsłaniają tajemnice
tak sprytnie ukryte.

                     

Latarnia pamięci

Pali się w dzień latarnia

światło rozprasza mroki nocne 

Sceny z życia dzielnicy żydowskiej

przed oczami się toczą.

Słychać tupot nóg, nawoływania

śmiech, czasem płacz,

rozmowy przy straganach.

Czasem doleci melodia z poddasza

na skrzypkach grana.
Aż nadszedł czas trwogi

jednym rozkazem zapadł wyrok.

Śmierć dla całego narodu.

Krzyk, płacz, serie z karabinów

psów ujadanie.

Anioł śmierci miastem przeszedł,

potem wszystko umilkło

Głucha cisza snuła się po zaułkach

Wiatr przewracał kartki

niepotrzebnych już książek.

Zaskrzypiała rama rozbitego okna

Na krwią pochlapanym bruku

nikt żywego człowieka nie spotka.

Bogowie wojny zgładzili 

cały naród żydowski

od starców aż do dzieci

Tamte wydarzenia z czasem blakną,

aby całkiem nie znikły

ku czci pomordowanym

latarnia pamięci się świeci

Latarnia pamięci - latarnia ta pali się cały czas, jak wieczna świeczka. Poświęcona jest ludziom, którzy tu mieszkali i dzielnicy, która już nie istnieje. Stoi w miejscu, gdzie zbiegały się ulice Podwale i nie istniejąca już ulica Krawiecka, niedaleko kościoła św.Wojciecha. Latarnia ta jest jedną z ocalałych ulicznych latarni z przedwojennego Lublina.

                      

A czas ciągle ucieka...

Czujesz się w życiu

jak w ciągłej podróży

pędząc pociągiem czasu

Marzysz z tęsknotą,

że gdzieś daleko

ktoś bliski na ciebie czeka.

Martwisz się tylko

czy zdążysz wysiąść

by spotkać tego człowieka.

Myślisz, 

że może pociąg przystanie, 

na pasażerów poczeka.

Złudne nadzieje

bo czas jak złodziej

ciągle ucieka.

                        

Marsz biało-czerwony

Załopotały flagi na wietrze

Tłum  gęstniał

głowa przy głowie

Tysiące rąk, odgłos  kroków

płynące ludzi mrowie

Nad wszystkim

sztandar biało-czerwony

pamiątka kiedyś przelanej krwi

Za wolność i niepodległość

młode życie oddali

Dziś każdy z nich snem wiecznym śpi

W pamięci niech zawsze trwają

echa tamtych wydarzeń

niech nigdy z naszej historii

tych faktów czas nie wymaże

Ostatnie liście

Drzewa stoją w zadumie

w zimnym podmuchu wiatru

gubiąc ostatnie liście

Ziemię pokrył szeleszczący dywan

Dnia ciągle ubywa

Promienie słońca już nie grzeją

Jutrzenka wstaje spóźniona

Po krótkim dniu

noc wcześniej ciemności

wyciąga ramiona

                         

Wspomnienia z gór

Gwarem turystów na Krupówkach
znów wita mnie Zakopane
Zarysy gór w ostatnich
promieniach słońca skąpane.

Dymią wilgocią smreki
chmur przesuwają się cienie
by płacząc deszczem rzęsistym
ponownie wrócić na ziemię.

Wspominam dawne wędrówki,
schronisko w Morskim Oku
Ludzkie stopy zdeptały
ślady mych dawnych kroków.

Dolina Jaworzynki,
schronisko na Ornaku,
wielu nowych znajomych
spotkasz na górskim szlaku.

Szałasy w Chochołowskiej
beczenie owiec na hali
słyszę jak refren piosenki
śpiewanej przez górali.

                               

Upływający czas...

Tylu znajomych już odjechało
w krainy ludziom nieznane

Już mnie nie wita na progu domu

rodziny grono kochane

Mgła niepamięci 

zaciera rysy bliskich mi osób

i wstyd się przyznać samej przed sobą

że nie pamiętam ich głosów.

Nowi sąsiedzi mnie otaczają
dokoła obce twarze

czas coraz szybciej teraz ucieka

zmieniając lat kalendarze

Las w Słotwinach

W ciemny głąb lasu wchodzę

mrugają do mnie

granatem oczu leśne jagody.

Modrzew głaszcze policzki

delikatnymi gałązkami.

Cisza - gdzieś w trawie obudzona

szelestem wystraszonego zająca.

Trzask złamanego patyka

i znowu cisza- w uszach dzwoniąca

Żarnowiec zgasił już

żółte płomyki kwiatów,

pociemniał, usechł,

urody nie dodaje światu.

Gdzieś w poduszce z mchu

jasnym kapeluszem grzyb się kłania.

Na polance słońcem zalanej

ostrożnie głowę podnosi

płochliwa w stadzie łania.

Dzięcioł stuka w drzewo

alfabetem Morsa.

Niespodziewanie wiatr przyfrunął

zakołysał traw falami

i zasnął zmęczony

w drzew konarach.

             Słotwiny  30 lipca, 2015

Porcjunkula św.Franciszka

źrodlo: Wikipedia

Mała "cząsteczka"

a tak wiele znaczy

tu się zaczęło życie

pokornych i ubogich braci,

Kolebka zakonu św.Franciszka "Porcjunkula"

Tu Matka Boska Anielska

wszystkich pielgrzymów

do serca przytula,

Odpustem przebaczenia

wina darowana -

gdy szczerym sercem

wyznasz grzechy u stóp Pana,

Dusza lekka ku niebu

pofrunie oczyszczona

i dołączy z wdzięcznością

 do aniołów grona,

Pozdrowienie "pokój i dobro"

po całej ziemi znane

w każde serce franciszkańskie

regułą wpisane,

            

Porcjunkula - (z języka łacińskiego - mała cząsteczka lub skrawek ziemi)
Mała kapliczka w Asyżu, znajdująca się wewnątrz Bazyliki Matki Boskiej Anielskiej. 
Kolebka zakonu Św. Franciszka.

Święty Antoni

Święty Antoni w złocistej szacie

która odbija promienie słońca,

patron spraw trudnych

źrodlo: Wikipedia

i rzeczy zgubionych

pomaga wszystkim bez końca.

Małe dzieciątko

na jednym ramieniu

i białą lilię 

w drugiej trzyma w dłoni.

Próśb wiernych słucha

oręduje za nami,

od złych pokus broni.

Zbłąkanych odszuka

na manowcach życia

na krętych ścieżkach grzechów.

Za jego wstawiennictwem

nawraca się dusza w człowieku.

On z sideł szatańskich

nieszczęsnych wydobywa

uratowanym pokazuje drogę 

do nieba.

Radecznica  13 czerwca, 2015

Smutna cisza

Nad zbocze świerkiem porośnięte

zza gór przyleciał halny wiatr,

i coraz bardziej się rozpędzał

z siłą na ścianę lasu wpadł,

Gięły się przed wichurą

drzew konary

z trzaskiem łamały się gałęzie,

Smreki padały na kolana

płakały żywicznymi łzami

szumem błagały o ratunek

Lecz halny szalał bez litości

aż zmęczył się 

i przyhamował

i w końcu pozbył się swej złości,

Na drodze, 

którą przebył

zostały wiatrołomy

Drzewa leżały jak żołnierze

pobici w walce,

o śmierci, których nikt nie słyszał

Nad zielonym drzew rumowiskiem

zaległa wkrótce 

smutna cisza

                                       

Twe Słowa...

Z obawą i żalem klękam

przy kratkach konfesjonału,

Tak mało we mnie poprawy

a tyle było zapału,

Gdy słyszę 

"odpuszczam ci grzechy"

Twe słowa, 

w ustach kapłana

z wdzięczności łzy płyną

za Miłosierdzie Pana, 

Wyrosły mi skrzydła u ramion

a dusza wzbija się do nieba

Znalazłam Ojca

Znalazłam Ojca swojego, 
   co na mnie od dawna już czeka
czasu nie liczę, bo przecież
 droga do Niego daleka,

Gdy mnie dopadną zmartwienia wiem 
 gdzie  mogę się schronić

Gdy życie mi razów nie skąpi

On zawsze potrafi obronić,

Swym płaszczem osłoni od złego

pocieszy w każdej godzinie,

rozproszy smutku ciemności

da pewność, 
że z Nim nie zginę,

Ty jesteś...

Ty jesteś drogą wybraną z dróg wielu 
Innej już szukać nie muszę
Przy niej drogowskazy - Twoje przykazania
Gdy będę się ich trzymał 
na pewno dojdę do Pana,

Ty jesteś prawdą
Odpowiedź mi dajesz na każde pytanie
Nie zwodzisz, nie oszukujesz, nigdy nie kłamiesz
Wierzę w Twoje słowa - Panie

Ty jesteś  życiem
Oddech mi przywracasz
Budzisz z letargu mojej codziennej udręki
Serce do bicia przymuszasz na nowo
Uciszasz bólu jęki


                                           

Twój ślad

Choć jesteś tylko

małym trybikiem

w machinie życia

pędzącej przez wieki

Czas twój tak krótki

jak mgnienie powieki

Lekki jak puszek

porwany z dmuchawca,

jak pyłek kurzu

którym wiatr zakręci

Ślad swój zostawisz

w ludzkiej pamięci

u tych, którzy ciebie znają

przetrwasz do czasu

gdy o pamięć dbają

                         

Za drzwiami...

Szpitalne, długie  korytarze

za drzwiami ludzka tragedia,

Życie odarte z marzeń 

Diagnoza lekarska

jak wyrok w sądzie przeznaczenia,

świat zawalił się na głowę,

rozwiały się złudzenia...

Majowy dzień

Mgiełka zielonych liści

osiadła na drzewach

z gałęzi jabłoni

wiatrem poruszonych

spłynęła ku ziemi

białych płatków ulewa,

Zapłonęły świeczkami kwiatów

potężne kasztany,

Po alejkach w  parku

błądzą  zakochani,

Przyspieszone bicie serca

uczuciem  miłości,

Zapach bzów odurza

śpiew ptaków spacer umila,

Serce się z piersi wyrywa

i pofrunęłoby jak balonik do nieba

gdyby nie siła grawitacji

która przy ziemi je trzyma,

                       

Pamiętam...

Pamiętam każdą wyrwę w chodniku

każdą obluzowaną deskę w płocie

Pamiętam drzewa w dziadkowym ogrodzie

po których łaziłam jak małe kocię

Pamiętam ciepłe po deszczach kałuże

i swoje nogi utaplane w błocie

Twarze dzieciaków, co ze mną się  śmiały

Ręce, które piłkę chwytały w locie

Pamiętam głosy, uśmiechy, zdarzenia

tak jak by to było wczoraj...

A dziś - zwykłych kluczy

wciąż szukam od nowa

i wszystkich podejrzewam

że ktoś mi je schował,

Dziurawa pamięć wiele faktów gubi,

nazwiska szybko ulatują z głowy

Na biurku leży już przygotowany

list z prośbą o nową pamięć,

niestety, zapomniałam,

do kogo miał być wysłany

                                         

Rocznica Konstytucji Majowej

Trzeciego maja - msza w kościele

w rocznicę sławnej Konstytucji

na placu tłum, głowa przy głowie

jak okiem sięgnąć, ludzkie mrowie

Ostatnie dzwonki już przebrzmiały

kapłan nas krzyżem błogosławi

teraz pod pomnik pójść musimy

wiązanki kwiatów tam zostawić

A droga wcale nie jest prosta

choć do pomnika kilka kroków

z przodu zapora nieprzebyta

kordon zomowców strzeże boków

Lecz lud napiera, rzuca kwiaty

w żołnierzach zimne serca miękną

i mury z ludzi budowane

chwieją się, łamią, wkrótce pękną

Przez te wyłomy jak lawina

płynie tłum budząc śpiące echa

a dominuje skandowanie

zamknąć Wojciecha, puścić Lecha

W ruch poszły pałki, wodne działka

gazy łzawiące i petardy

zdeptane wieńce, krew na bruku

podarte w strzępy kwietne szarfy

Cisza zaległa ponad miastem

nabrzmiała gniewem, bezsilnością

w rozpaczy pięści zaciśnięte

nie godzą się z rzeczywistością

W rocznicę Konstytucji - Lublin, 3 maja 1982 roku

                                         

Wiosenny poranek

Świergot wróbli nas budzi

wczesnym brzaskiem

złote ogniki forsycji

zapalają świat żółtym blaskiem

Nabrzmiałe pąki kasztanów

liść, co się z nich do życia wyrywa

i mrówek brązowych tysiące

które zieleń trawy skrywa

Skromna uroda fiołków

ich kolor blado-liliowy

i zapach, który każdego

przyprawia o zawrót głowy

Magnolia jak panna młoda

w biały welon płatków ubrana,

czeka na ciepło poranka

brzękiem pszczół  kołysana 

               

Szukam człowieka...

Jak wędrowiec

podróżą zmęczony

przemierzając świata drogi

szukam wśród tłumu 

człowieka

który mnie zaprosi

w swego domu progi

Z ludzką twarzą

z uśmiechem na ustach

poda rekę w geście gościnności

poczęstuje szklanką zwykłej wody

nie z wyrachowania 

ale z miłości

Umarłe drzewo

Umarłe drzewo 

jak wyrzut sumienia

na tle błękitnego nieba

wyciąga suche ramiona gałęzi,

Tajemniczy wyrok odebrał mu życie

Już go zieleń liści nie okryje,

żaden ptak w jego konarach

gniazda nie uwije,

i radosnego szczebiotu piskląt

drzewo nie usłyszy,

Nawet wiatr go omija

nie chcąc mącić smutnej ciszy

                           

Czas Zmartwychwstania

Po ciemnej nocy Wielkiego Piątku
pełnego bólu konania
nadeszła radość Wielkiej Niedzieli
czas Zmartwychwstania

Łzy żalu płynąć przestały
zmieniły się w łzy radości
Hosanna śpiewa świat cały
na ustach uśmiech zagościł

Na rezurekcję wołają dzwony
drżą od nich kościelne mury
a pieśń dziękczynna płynie wysoko
wzbija się aż pod chmury

                          

Moja droga krzyżowa

Chcę iść Twoim śladem - Panie,   

po mojej drodze krzyżowej,

nie skarżąc się,
                                czekać cierpliwie                                       

na radosne z Tobą spotkanie,

Zawsze dźwigać się z upadków,

powstawać, 

choć sił brakuje,

Dziękować każdemu

kogo na drodze spotkam

Za współczującą Weronikę,

za silnego Szymona,

i nawróconego łotra,

By w drodze nie ustały,

dodawaj sił moim nogom

wzmacniaj omdlałe ręce

gdy krzyża już nieść nie mogą,

Daj mi głęboką wiarę,

ufność, 

że dojdę do celu,

że jak Ty zmartwychwstanę

i przyjmiesz mnie kiedyś do nieba

gdzie po trudach ziemskiej wędrówki

będę mógł z aniołami śpiewać,

 
                              

Widzimy Ciebie w drugim człowieku...

Czas pokuty i wyrzeczenia
pamiątka cierpień i śmierci Pana
W sercu współczucie się budzi,
częściej modlimy się na kolanach.
Widzimy Ciebie w drugim człowieku
podając rękę z jałmużną.
Może na chwilę zwolnimy biegu
innym służąc
Nie można kochać Boga
którego nie widzimy,
gdy nie kochamy bliźnich
obok których żyjemy.
On nas rozliczy z miłości
jaką dajemy drugiemu.
Bo to, co innym dajemy
to tak, jakby Bogu samemu.
Każdy dla Niego  się liczy
Na każdym mu zależy
Cierpi, gdy zło czynimy
w nasze nawrócenie wierzy.
I choć wielka jest nasza wina
On nigdy nas nie przekreśla
Czeka z miłością jak ojciec
na  marnotrawnego syna