Na skraju przepaści...

na skraju przepaści siedzisz samotna

a pod nogami morskie bałwany

krzyczą i grożą w białych odmętach,

jak duńska syrenka w kamień zaklęta

siedzisz bez ruchu, opuściwszy dłonie

wiatr tylko włosy nagarnia na skronie

i rozprysk fali mokre znaczy ślady

na twoich stopach,

wzrok twój daleko po fali błądzi

i wypatruje znajomego kształtu

rybackiej łodzi,

 lublin 1969

Jan Paweł II

W Lubelskiej Katedrze jest obraz
Błogosławionego Papieża
Co wodzi za tobą wzrokiem
Dokądkolwiek zmierzasz

Słów do modlitwy nie trzeba
Gdy patrzę w Twe żywe oczy
Dialog grzesznika ze Stwórcą
Za Twoim pośrednictwem toczy się

Wszystko Ci mogę powiedzieć
Nie mówiąc ani słowa
Z oczami od łez wilgotnymi
Na Twe nauki gotowa

Rozumiesz moje kłopoty
Pocieszasz w każdym zmartwieniu
Z ciepłym uśmiechem na ustach
Mówisz o przebaczeniu

Przez uchyloną bramę
Pokazujesz nam niebo
Do szturmu modlitwy zapraszasz
Tu miejsce jest dla każdego

Błogosławiony Papieżu
Janie Pawle Drugi
Wkrótce Świętym zostaniesz
Za Twe ziemskie posługi


Lublin, 7 października 2013

Stare sosny

Na skraju lasu dwie stare sosny

Coś szeptem mówią do siebie

Splotły sękate ręce gałęzi

Głowy ich toną w niebie

Wiatr im do rozmów daje tematy

Przynosząc z daleka plotki

Skrzętnie je zbiera po całym świecie

Jak pszczoła nektar słodki

Sosny usłyszą, skrzypią i szumią

Gnąc się wzajemnie ku sobie

I powtarzają plotki wciaż dalej

Aż cały las jest w rozmowie

Jak dzieci bawią sie w powtarzanie

W zabawie w głuchy telefon

Tak sosny sobie plotkę podają

Wciągaja do gry leśne echo

Przycupnie wietrzyk gdzieś na gałęzi

Zdziwiony bywa czasami

Co się zrobiło z jego nowinki

Gdy przeszła szumiącym lasem

Lublin, 18 sierpień 1986

Krajobraz

Kory brzozowej białe smugi

ciemności lasu rozświetlają,

pną się ku niebu sosen czuby

w krzakach płochliwy skrył się zając,

Na polach młode oziminy

seledynową płyną rzeką,

wśród drzew gęstwiny nadsłuchuje

zdziwione głuchą ciszą - echo

Nad horyzontem widać chmury

powiewem wiatru wyrzeźbione,

przypominają kształtem góry

puszystym śniegiem otulone,

W starym kościółku...

W starym kościółku półmrok

jedna lampka świeci się

ołtarz białym obrusem przykryty

nad nim krzyż, z Chrystusem przybitym

Opadłe płatki róż czerwonych

krwawe ślady znaczą

obok krzyża, anioły

z pochylonymi głowami płaczą

Smutnym wzrokiem Chryste

patrzysz na grzesznika

a moje serce żal przenika

i tak jak celnik nie śmiem podnieść oczu

rozpamiętując Twe najświętsze rany

Usta cicho szepczą

w najgłębszej pokorze

                                           Zlituj się nade mną, miłosierny Boże

Burza

Gną się ku ziemi drzew ramiona
Wiatr targa wierzbom długie włosy
Smętnie zawodzi głos w szuwarach
Rodzą się fale na jeziorze

Po niebie płyną bure chmury
Opończą błękit zaciągają
I przygniatają małe skrzydła
Ptaków co wzbić się w góre chciały

Zimnem powiało od jeziora
Ścięło gorący blask słoneczny
I dzień zbliżyło do wieczora
Kryjąc odblaski światłem mlecznym

Zwierzęta tłumnie się chowały
W trawy, szuwary, gdzie popadło
Bo nagle ciemnych chmur opończę
Ostrze pioruna z hukiem rozdarło

Jasnym zygzakiem szlak zaznaczyło
Na szarym niebie, niby strzała
Od tego blasku mroczna ciemność
Jak od iskierki zapałała


Lublin, 1976

Świerk

Stoi za moim oknem, wysmukły, strzelisty

Na pierwszym planie

Ważny jest i niebotyczny

W dali gór zarys widać

Ozłocony słońcem

Które ostatnie płaty śniegu wypiją

Promieniem gorącym

I stoją czuby sosen bogate zielenią

A kiedy wiatr poruszy ich splątane grzywy

To szum fali niesie

Szum morza prawdziwy

Śnieg pozostał na ziemi, w gęstwinie korzeni

I chłód czujesz na rękach

Zimno cię przenika

Zima wciąz tu króluje i trwać będzie długo

Pomiatając wiosną jak niedobra sługą

Wodospad Kamieńczyk

           Droga pocięta niebieskimi cieniami drzew

Przebłyskuje jak wężowa skóra

W cętki, w pręgi, pnie się stromo do góry

Szum drzew potęguje ciszę

A biała płaszczyzna śniegu koi nasze nerwy

Droga do Kamieńczyka stroma i śliska

Lecz widok wspaniały nagradza

Nasz wysiłek i leczy zadyszkę

Oczy ze wzruszenia zalśnia czasem łzami

Rozbrykane dzieciaki cichną tu na chwilę

Pod opiekuńczymi skrzydłami swych matek

   Kamieńczyk przywalony grubą warstwą śniegu
Szybkę w lodzie przebił i patrzy na ludzi
I coś tam cicho mruczy, sypiąc wód kaskadą
I mieniąc się jak barwna, kolorowa tęcza

Czeka ciepłych promieni, co go znow wyzwolą
Z lodowych okuć zimy i śniegowych toni
A teraz spada cicho w głąb białej przepaści
W którą strach nawet spojrzeć


Szklarska Poręba, luty 1980

                                  

                                        

Daj mi Panie miłość...

 

Daj mi Panie miłość,

a będę mieć wszystko

ona burzy mury nienawiści,

Wyciąga dłoń z pomocą

zasług swych nie liczy

nie odwraca głowy

od żebraka na ulicy,

Nad chorym się pochyli

poprawi poduszkę

nocne lęki odpędzi

pomodli się za pokutującą duszę

Oczy nędzy

Nędza z oczami wpatrzonymi w tłumy

Co płyną przed nią jak stubarwna rzeka

Rękę wyciąga, o jałmużnę prosi

Ręką kościastą do siebie przyzywa

Lecz tłum nie słyszy

Zgrabnie, jak kamień w rzece, ja opływa

Patrząc z daleka już nie zauważysz

W barwnym krajobrazie poszarzałej twarzy

Czasem ją spotkasz, szarą przy śmietniku

Grzebiącą w resztkach co spadły z wysoka

Czasem siedzącą na schodach kościoła

Jak z prośbą w oczach o datek zawoła

Czasem zobaczysz te oczy u dziecka

Żebrzące wzrokiem, proszące ustami

Gniew jak płomień nad toba zapali się

I złościsz się na nie

Nędza to symbol dawnego i złego

Ale też obraz twej obojętności

Kiedyś na oczy nędzy nie zwrócił uwagi

Na oczy nędzy - które patrzą i czują?

Anioły z witraży

Z kolorowych witraży nocą

schodzą na ziemię anioły

Szumem swych skrzydeł w locie

napełniają kościoły,

Z konfesjonału słyszą 

skargi i grzechy ludzi

których kapłan rozgrzesza

nadzieję w sercach ich budzi,

O rozwiązanie spraw trudnych

usta w modlitwie proszą

z głęboką wiarą, z ufnością

prośby do nieba wznoszą,

Rankiem, gdy blade światło

zacznie się sączyć z ulicy

wracają na witraże anioły

z kościelnej kaplicy.