Wodospad Kamieńczyk

           Droga pocięta niebieskimi cieniami drzew

Przebłyskuje jak wężowa skóra

W cętki, w pręgi, pnie się stromo do góry

Szum drzew potęguje ciszę

A biała płaszczyzna śniegu koi nasze nerwy

Droga do Kamieńczyka stroma i śliska

Lecz widok wspaniały nagradza

Nasz wysiłek i leczy zadyszkę

Oczy ze wzruszenia zalśnia czasem łzami

Rozbrykane dzieciaki cichną tu na chwilę

Pod opiekuńczymi skrzydłami swych matek

   Kamieńczyk przywalony grubą warstwą śniegu
Szybkę w lodzie przebił i patrzy na ludzi
I coś tam cicho mruczy, sypiąc wód kaskadą
I mieniąc się jak barwna, kolorowa tęcza

Czeka ciepłych promieni, co go znow wyzwolą
Z lodowych okuć zimy i śniegowych toni
A teraz spada cicho w głąb białej przepaści
W którą strach nawet spojrzeć


Szklarska Poręba, luty 1980