Oczy nędzy

Nędza z oczami wpatrzonymi w tłumy

Co płyną przed nią jak stubarwna rzeka

Rękę wyciąga, o jałmużnę prosi

Ręką kościastą do siebie przyzywa

Lecz tłum nie słyszy

Zgrabnie, jak kamień w rzece, ja opływa

Patrząc z daleka już nie zauważysz

W barwnym krajobrazie poszarzałej twarzy

Czasem ją spotkasz, szarą przy śmietniku

Grzebiącą w resztkach co spadły z wysoka

Czasem siedzącą na schodach kościoła

Jak z prośbą w oczach o datek zawoła

Czasem zobaczysz te oczy u dziecka

Żebrzące wzrokiem, proszące ustami

Gniew jak płomień nad toba zapali się

I złościsz się na nie

Nędza to symbol dawnego i złego

Ale też obraz twej obojętności

Kiedyś na oczy nędzy nie zwrócił uwagi

Na oczy nędzy - które patrzą i czują?