Życzenia na Święta Bożego Narodzenia

Boże Dzieciątko

niech miłość przyniesie w darze

pokój w serca wleje

uśmiechem rozjaśni twarze.

Nadzieja na lepsze jutro

niech w Was zagości

a dni, 
które macie przed soba

upłyną w szczęściu i radości

 








 "Madonna i Dzieciątko" ok.1480 rok, arysta Carlo Crivelli;
obraz znajduje się w Metropolitan Museum w Nowym Jorku

Gwiazdy

Śnieg czystą bielą
położył się na trawie,
z ciemnego granatu nieba
gwiazdy patrzą na ziemię ciekawie.

Nadsłuchują odgłosów
orszaku Trzech Króli
kopyt stukotu
i parskania koni.

Najjaśniejsza gwiazda
wędrowcom przewodzi
oświetla drogę i wskazuje miejsce
gdzie Bóg się rodzi.

Przybywają do szopy
biedni, prości ludzie
Oni pierwsi będą głosić
o narodzin cudzie.

Rzeźba "Żłobek", Zakopane, około 2002 rok.

Rzeźba jest aktualnie prezentowana  na wystawie 
"Boże Narodzenie w Polsce" / "Christmas in Poland". 

Wystawa ta jest zorganizowana przez Muzeum Rycerzy Kolumba (Knights of Columbus Museum). 
Muzeum to znajduje się w New Haven w stanie Connecticut, Stany Zjednoczone.
 

Zapomiany pamiętnik...

Zakurzony pamiętnik
znalazłam w starej szafie.
Ile lat tam przeleżał
powiedzieć nie potrafię.
Szkolne lata przeżyłam na nowo.
Pożółkłe kartki przewracam,
oglądam koleżanek  fotografie.
Wspomnienie jak echo powraca.
Znów widzę ciemną tablicę,
słyszę dzwonek, co na przerwę wołał.
W dorosłym życiu, jak powiew wiosny
zapachniała dawna szkoła.




                    

Modlitwa dziękczynna za Ojczyznę

Dziękuję Panie

za mój kraj nad Wisłą

gdzie piasek nad Bałtykiem

rozwiewa wiatr,

za słowa wymawiane

w znajomym języku.

za ośnieżone szczyty Tatr.

Dziękuję Panie

za wiarę, którą mi dałeś,

za otwarte drzwi Kościoła

za ptaki na niebie,

za głosów modlących się chór,

za szumiące latem łany zbóż

i potęgę naszych gór

Dziękuję Panie

za nadzieję, którą wlałeś

w serca ojców naszych

że po długich niewoli latach

Polska się odrodzi

i odnajdzie swe miejsce

na mapach świata.

Dziękuję Panie

za miłość, która łączy ludzi

żyjących w naszej ziemi

a tym co są od Polski daleko

niech Twa miłość gorąca

obojętność w ich sercach

na tęsknotę do kraju zamieni.

Dziękuję Panie

za wszystkie otrzymane łaski

za Twą opiekę nad nami

za Matkę Twoją, która nieustannie

wstawia się za grzesznikami.

Za życie od poczęcia

aż po lata starości.

Dziękuję Panie

za wszystkie wspaniałe chwile

za smutki i za radości.

Nie szukam innych światów

tu jestem szczęśliwa

w mym domu rodzinnym

co się Polska nazywa.


 

Wiersz "Modlitwa dziękczynna za Ojczyznę" brał udział w konkursie tygodnika Niedziela.
Na ten konkurs nadesłano około 2 tysiące prac, z których wybrano 100 wierszy.
Wiersz ten znalazł się w tej wybranej grupie i został opublikowany w opracowaniu 
"100 modlitw za Polskę".

                             

Tęsknię za ciszą...

 Na gwarnej, miejskiej ulicy

szum tak wielki

że własnych myśli nie słyszysz.

Klaksony aut, pisk opon

tupot biegnących nóg,

jazgot ludzkich głosów.

Tęsknię do ciszy, 

spotkam ją może

gdy z hałaśliwych zejdę dróg.

Pewnie gdzieś siedzi

na skraju lasu,

czeka,
aż przejdę jego próg.

Zasłuchana w ptaków śpiew

któremu echo towarzyszy

i delikatny poszum drzew.

Na łące trawa, wiatrem kołysana

brzęczenie pszczół i rechot żab,

i granie świerszczy już od rana

 piękny, spokojny świat.

 Wszystkie te dźwięki to melodia

która każdego uspokoi

wyciszy zamęt w ludzkiej duszy,

radością serce napoi.

                 

Modlitwa różańcowa

Różaniec jest tarczą

która broni od złego.

Jest jak miecz wojownika,

jak biała chusta

na głowie skazanego.

Paciorki różańca

są jak nić Ariadny

wyprowadzą z tunelu

ciemności i grzechu.

Różaniec jest jak balsam

cierpienia czyśćca łagodzi.

Czas pokuty skraca,

grzesznik z jego pomocą

do niego wchodzi.

Modlitwa różańcowa

otwiera bramy nieba

nadzieję zbawienia przywraca

której tak bardzo nam trzeba.

Zakochałam się w muzyce...

Zakochałam się w muzyce

przeniknęła całą mnie

krąży z krwią w moich żyłach

słyszę ją nawet we śnie.

Spod palców pianistki

nuty sypią się jak wód kaskady

szemrzą jak woda w potoku

dźwięczą jak krople

rozbite o dno strumyka.

Melodia skacze jak polny konik

ciągle przed nami umyka

i nie da się dogonić.

Czasem zwalnia, smutnieje,

tęsknotą nas otoczy

pobudza wyobraźnię,

gdy tylko przymkniesz oczy.

Muzyka łagodzi obyczaje

jednoczy ze sobą ludzi

w przyjaciół zmienia wrogów,

w sercach miłość budzi.

          

Zostały wspomnienia...

Lato pożegnało się z nami

zimno z wiatrem przywiało

zapłakały szyby

deszczowymi łzami.

Złota polska jesień

odeszła w zapomnienie

ostatnie, zeschłe liście

sfrunęły na ziemię.

Zostały wspomnienia

wakacyjnych przygód

rozśpiewanych ptakami lasów

i koszy pełnych grzybów.

Dni coraz krótsze, brudne kałuże

opończa mroku świat kryje,

do laski wrócą wełniane czapki

szaliki otulą szyje.

Przed nami zima w puszystej bieli

choinka, narty i sanie

może to piękne, może wesołe

tęsknota za  latem pozostanie

                                 

          

Już przyszła .....

Szelest liści pod stopami

nitki babiego lata wiatr niesie

błękitne mgły nad ląkami

to znak, że przyszła jesień.

Ptaki już odleciały

snują się dymy z ogniska

po złotych zbożowych łanach

zostały smutne ścierniska.

W lesie grzybów gromady

do koszyków się pchają

choć mają kapelusze

z nami się nie witają.

Wiatr gałeziami kołysze

opustoszały lasy

zwierzęta pracowicie 

                                                  robią na zimę zapasy.

              

Drogowskaz na drodze życia...

Patrzysz na mnie z krzyża

w Dąbrowickiej kaplicy

z Tobą "góry przeniosę"

bez Ciebie jestem niczym.

 Tyś drogowskazem na szlaku

 moich  zawiłych dróg

bezpiecznie doprowadzisz do celu

którym jest Bóg.

W ciemnościach jesteś światłem,

w upalnym dniu - chłodnym cieniem

czuję Cię zawsze przy sobie

jesteś mym przyjacielem.

Kiedy się czasem buntuję

i swoją ścieżką chcę kroczyć

Ty nie potępiasz mych czynów

czekasz aż przejrzę na oczy.

Gdy mnie przygniata do ziemi

moich grzechów lawina

wtedy wracam skruszony

w osobie marnotrawnego syna.

A Ty wybaczasz wszystko

przytulasz, w objęcia mnie bierzesz

posyłasz dobrego anioła

co mnie od grzechów ustrzeże.


Rekolekcje w Dąbrowicy 7-8 września 2018

                                         

Pożegnanie lata

Już lato wita się z jesienią

przekazuje swą władzę w jej ręce.

Smutek przebija w drzew szumie

w nostalgicznej piosence.

Puste gniazda bocianów

już tęsknią do swych właścicieli,

którzy z głośnym dziobów klekotem

do cieplejszych stron odlecieli.

Przygasło harcerskie ognisko,

snopy iskier już nie lecą w niebo

wesołych piosenek nie słychać

śpiewanych kolegom.

Wiatr odpoczywa w szuwarach

nie musi już w żagle dmuchać,

siedzi spokojnie nad brzegiem

szmeru sitowia słucha.

Witają nas chłodne ranki

i słońce, co kąpie się w wodzie,

po zgiełku gorących wakacji

cisza nastała w przyrodzie.

Wspomnienia letniej przygody

od niepamięci obroni

kwiat zasuszony w książce

i mała muszelka na dłoni.

Zaufaj mi...

Wymknęła się twoja ręka

z mojej dłoni

Minionych szczęścia chwil

już nie dogonisz.

Bez twojej zgody pomóc nie potrafię.

Zaufaj mi - a znajdziesz przyjaciela,

który twoje problemy

rozwiąże tu i teraz.

Uspokoi skołatane serce

odpędzi ponure myśli,

da siłę twoim rękom

jak wyjść z kłopotów - wymyśli.

Nadzieja rozjaśni twe życie

będzie jak światło w tunelu,

tylko we wszystkim zaufaj

a dotrzesz na pewno do celu.

             

            

Pobudka do życia

Zbudź się z letargu życia

tak wiele masz do zrobienia,

otrząśnij się z niemocy

zamień w czyn marzenia.

Masz zdrowe,mocne ręce

do każdej pracy gotowe,

masz silne, wspaniałe nogi

zdolne zdobywać szlaki nowe.

Więc nie pogrążaj się w smutku

pozbądź się wreszcie zwątpienia,

miej oczy na świat otwarte

a wróci do ciebie nadzieja.

                      

Co uśmiech potrafi ...

Czego uśmiech dokonać może

życie pokaże.

Potrafi swym światłem

rozjaśnić ponure twarze.

Zmarszczone gniewem czoła

rozpogodzi.

Strach z przerażonych oczu

za jego przyczyną odchodzi.

Zaciśnięte nienawiścią dłonie

otworzy.

Skłóconych ze sobą ludzi

pogodzi.

Rozgrzewa zimne serca

ryzyka się nie boi.

Wewnętrzną burzę w człowieku

swą siłą uspokoi.

      

On i ja

On szuka ciszy, by z Ojcem rozmawiać
ja tonę w zgiełku świata.
Ciągle gdzieś pędzę
wiecznie zabiegana od zimy do lata.
On idzie  drogą prostą i sprawdzoną
która do celu doprowadzi.
Czeka na rozdrożu moich ścieżek
nie oszuka i nigdy nie zdradzi.
Ja przygnieciona problemami
które sobie sama stwarzam,
przechodzę obok z niepokojem w sercu
czasem Go nawet nie zauważam.
Kiedy z wysiłku już powstać nie mogę
ku niebu wznoszę ręce
i cicho wołam - ratuj Panie
bo ginę w udręce.
 Ty się pochylasz, spieszysz z pomocą
wyciągasz z mętnej toni
jak kiedyś Piotra, gdy w Ciebie zwątpił
Tyś go od śmierci obronił.
Zdejm z moich oczu ślepoty łuski
otwórz me uszy na Twoje słowa
wzmocnij nadzieję, że miną troski,
pomóż mi wiarę odbudować.

                    

W zielonej rzece liści...

W zielonej rzece liści
świat cały zatopiło,
błękitem niezapominajek
niebo z ziemią połączyło.
Śpiewy ptaków z gwarem ulic
się mieszają,
z gniazd łebki piskląt
nieśmiało wyglądają.
Rozszalała się wiosna
kolorami kwiatów
 w oczy bije,
wszystko stworzenie radosne
cieszy się z tego, że żyje.
Słońce swą wedrówkę
wydłuża po niebie,
jakby chciało w złote ramy

ubrać świat dla ciebie.