To nie deszcz?

Złoty promień usiadł na twych włosach

I miedzią czerwoną zadrgały
Złota iskra w oku jak swiatło miesiąca
Zaiskrzyła się na rzęsach
Przez różowe paluszki krople deszczu
Jak perły przeleciały z głośnym brzękiem
I zagrały deszczową piosenkę
Dzyń, dzyń - jedna kropla
Spadła ci na oczy
I rozprysła się barwami tęczy
Dzyń, dzyń - druga
Zadżwięczała na ustach
I zalśniła karminem najgorętszym
Dzyń, dzyń - trzecia z czwartą
Jak siostry na policzki upadły
Potoczyły się i spadły
Dzyń, dzyń - piąta kropla
Na nosku zalśniła jak diament
A ty maly głuptasku ukryłeś ją
W chustki aksamit
Dzyń, dzyń - szósta z siódmą
Z twych rzęsek opadły
Oczy dziwnie zaszkliły ci się
I policzki pobladły
Usta w podkówkę wygięły się
Co ty, płaczesz?
Więc to nie deszcz, tylko łzy?

Wiersz Elżbiety Chabros

Rozmarzona do głębi...

Otoczona wonią kwiatów

Otulona ciepłem słońca

Drzemie w ciszy południowej

Pszczół brzękiem dzwoniąca

Świergotem przerywana

Gruchaniem gołębi

Zapadająca w lenistwo

I rozmarzona do głębi

Przez zamkniete powieki

Światło na siłę się wciska

Ciepło pełznie ku twarzy

Po rękach się ślizga

Błogosławi promienie

Dar słońca i nieba

Czego więcej łaknącym

Roślinkom potrzeba

Wyciągają zmarszczone

Pogniecione liście

 Pną się w górę łodyi 

I kwiaty strzeliście

Odwracają się ku słońcu

Kwiatowe korony

Jak wiatraczki się kręcą

W cztery świata strony

   

 Wiersz Elżbiety Chabros

   Lublin, 10 maja 1987

   

               

W kryształowej kuli...

Martwa cisza przecieka przez palce

Jak piasek przesypywany z ręki do ręki

Przed ciszą głowy nie chylę

Nie mam żalu, nie czuję udręki

Wszystko co było zamknę w jednej chwili

Jak w szklaną kulę zamknę swoje życie

Wszystko co było kiedyś, jest w niebycie

Bytem jest chwila, mgnienie oka

Potem na wszystko opada mgła czasu z wysoka

I patrzę w kulę szklanej przeszłosci

I uśmiech błaka się na wargach

Dawne przeżycia mienią się jak tęcza

A wszystko jakieś takie mało ważne

I bez znaczenia

Aż się nie chce wierzyć, ze kiedyś

Problem to był pierwszej wagi

Bo trudno dawne znaczenia i wielkości

Z perspektywy mierzyć

Bo to co było kiedyś

Dziś, blade i szare

A to co dziś obecnie - jest ważne i trwałe

Aż go oplotą czasu nieubłagane nici

I tak jak wszystko dotąd

W niepamięć uleci

I zmaleje, przyblaknie

Mgłą wspomnień się otuli

I znajdzie się, jak wszystko inne, w kryształowej kuli


Wiersz Elżbiety Chabros

Zakwitam kwiatem jabłoni...

Śpiewam głosami ptaków

Zakwitam kwiatem jabłoni

Płonie zachodem moja twarz

Gdy myślą dotykam twej dłoni

Gdy marzę, że wciąż przy mnie trwasz

Oplotę twą szyję pnączami mych ramion

Zawisnę koralem na ust twoich smaku

Jak wierzba płacząca otulę włosami

Zaśpiewa ma dusza cudnymi dżwiękami

Aż świat się ogromny przewali nad nami

Aż ciało przejęte rozkoszy dreszczami

Rozpali nadzieja, i miłośc, i ból

Wiersz Elżbiety Chabros

Letnia cisza

Zielona cisza drzemie w trawie

Przysiadła cicho wśród gałęzi

Łabędzie płyną gdzieś po stawie

I nawet wietrzyk już nie pędzi

Stoją w bezruchu drzew konary

Żadna się trawka nie kołysze

W dzwoniącej przeraźliwie ciszy

Rozmowy mrówek słyszę

W miodowym locie pszczół gromady

Wirują niby obłok złoty

To strzelą w górę jasną smugą

To obniżają swoje loty

Wiersz Elżbiety Chabros

Noc błyszcząca...

 

Noc błyszcząca milionami
Niewypalonych światłem oczu
Płacząca rosą na trawnikach
Ziębnąca chłodem mroku

Noc nieufnych zwierzeń i pojednań
Brzemienna ciszą i cierpieniem
Walką dla jednych  jest
Dla innych odpocznieniem


Wiersz Elżbiety Chabros

Czerwone plamy

Czerwone plamy umęczenia
Jaskrawe plamy pod powieką
Choć cisza stoi martwa, ciemna
Choć noc przykrywa świat jak wieko
Czerwone plamy kłują w oczy
Iskier purpurą palą duszę
I nie pomaga, że trzesz oczy
Nic twego bólu nie zamroczy

Czerwone plamy jak wyrzuty
Dzień świecą w oczy rdzawą barwą
I w noc nie spoczną
Choć śpisz twardo

Czerwone plamy jak przekleństwo
Nad moją ciągle wiszą głową
I nic ich barwy skryć nie zdoła
Tej barwy rdzawo-purpurowej


Wiersz Elżbiety Chabros

Opalanie - Patrzę w siebie...

Słońce ciepłe palce
Kładzie na twarzy
Patrzę przez zamknięte powieki, 
I marzę...
O dalekich plażach
O śpiewających falach zatoki
O grających strunach piasku
Pod smyczkami wiatru
Patrzę w głąb siebie
I widzę niepozornego człowieczka
Który z przestrachem
Przymierza się do odważnego życia
Czasami przez przypadek wyjdzie
Na światło z cienia
Swojego ukrycia

Chmury

            

         Po niebie chmury jak łabędzie

          Z rozpostartymi mkną skrzydłami

         Wiatr je rozgarnia i zapędza

         Goniąc osobno lub stadami

         Jak śnieżne góry, co kształt tracą

         Przechodząc w nowe wciąż figury

         Z lukrowych babek z kremem

         Zmieniają się w koafiury

         Cirrus - nartami ślad swój znaczy

         Altusy - niby kierdel owiec

         Suną gromadnie, a za nimi

         Cumulonimbus - władca burzy

         Co z piorunami świat przemierza

         Stratus - niziutko przed nim służy

         A Nimbostratus - deszczem zlewa

         Suną się ciemne, cieżkie chmury

         Warkoczem ziemi dotykając

         Gdzie niegdzie skrawek błyśnie nieba

 

       

          Wiersz Elżbiety Chabros

      

         

       

Poranek

Mgły świetlistej białe opary
Jak welony opadły na drzewa
Wiatr gdzieś przysiadł ospały, niemrawy,
Las skrzypiącej piosenki nie śpiewa

Szary świt oczy przetarł rękawem
I wyciągnął ramiona do wschodu
Gdzie różane zatliły się zorze

Nagle promień słoneczny wystrzelił
Jak dyrygent batutą ton podał
I orkiestra swą pracę zaczęła

Rozdzwoniły się ptaki
Zaryczała trzoda
Woda głośniej w strumieniu bulgoce
Trzepot skrzydel rozbija przestworza


Wiersz Elżbiety Chabros

Naucz nas, Panie...

Pociesz, gdy rozpacz moje serce mroczy
Otrzyj cierpieniem spłakane oczy
Wlej w duszę radość i otuchę
Daj siły przetrwać tę zawieruchę

Przebacz, że ciagle Ciebie błagamy
Jesteśmy słabi, siły nie mamy

Daj nam, o Panie, swą wielką moc
Byśmy nie bali się w ciemną noc
Rozjaśnij ciemne niebo nad nami
Daj wiarę w przyszły, wspaniały swiat

Gdzie każdy człowiek to jest nasz brat
Gdzie ból innego rodzi współczucie
Gdzie nie myślimy jakby stąd uciec

Naucz dziękować nas, i przepraszać
Nie tylko żebrac i łaski wypraszać
Otwórz nam oczy naszych dusz
By nie widziały siebie już

A tylko Ciebie przez innych ludzi
Niech nic zapału w nas nie ostudzi
Naucz miłości i miłosierdzia
Nie tej na pokaz, lecz prosto z serca

Wiersz Elżbiety Chabros