Tęczowe marzenie

Marzenie - utkane ze wspomnień
Roztrząsane w pamięci
Podsycane wyobraźnią
Rośnie jak bańka mydlana
Z poczatku małe i szare
Potem ogromne i tęczowe
Aż rozpryśnie się o taflę rzeczywistości
Lub trafi na kant świata
I trzaśnie, nie wydając nawet dźwięku
Pozostawi po sobie odpryski piany
I zapach rozczarowania
Po pierwszym doświadczeniu, powinnaś przestać
Lecz nie potrafisz
A może nie chcesz
Są takie kolorowe i piękne
O wiele piękniejsze niż życie
Marzysz, by chociaż jedna bańka
Przetrwała i została z tobą
Lecz ona pęknie w złotym blasku
Lekka i delikatna
I znów rozczarowanie i ból
Prób robisz tysiące
Lecz efekt ten sam
Nie znajdziesz trwałości
Wśród mydlanych pian
Próżne twe wysiłki, próżne twe złudzenia
Tęczowe marzenia przejdą we wspomnienia
I albo z czasem nabiorą mocniejszych kolorów
Albo stracą barwy, kształty danych wzorow
I utkną gdzies w zakamarkach
Twojej wyobraźni


Wiersz Elżbiety Chabros

Promień słońca

Wciąż cicho
Chwilami
Promień słońca zadźwięczy
Gdy dotknie twojej twarzy
I zostawi na niej ciemniejszą smugę
Swojego ciepła
Czasami
Przechodzi przez palce dłoni
Zachowuje ciepło pocałunku
I rozkosz dnia
Czasami
Zatańczy na oprawce okularów
Zaśpiewa dźwięcznym akordem
Odbijając się od twoich oczu
Czasami
Zalśni rubinem na ustach
Napełni barwą brzoskwini policzki
Złotem błyśnie na pierścionkach włosów


Wiersz Elżbiety Chabros

Miasteczko Sozopol

Brukowane, wąskie uliczki

Urokliwe jak na obrazku

Kwitnąca juka na centralnym placu

Z pulsującymi studzienkami

Dobiega do ciebie zapach figowych powideł

I świeżych ryb

Zaczepiają straganiarze

Zachęcają do kupna winogron i papryki

Rybacy w porcie suszą sieci

A malarze pokazują swoje talenty

Ślęcząc nad sztalugami

Na ciemnych głazach schną

Poprane dywanowe chodniki

W poprzek ulic, dawnym zwyczajem

Powiewają na sznurach białe prześcieradła

Domki ocierają się jedne o drugie

Oddzielone przesmykiem grubosci człowieka

Drewniane okiennice kołysza się na wietrze

Słychać ludową muzykę

Małe cerkiewki obrośnięte dzikim winem

Zapadły się w ziemię

Schodzisz do nich po drewnianych stopniach

Jak do innego, starego świata

Wewnątrz śledzą cię oczy postaci

Ze średniowiecznych ikon

Wiersz Elżbiety Chabros

Bułgaria, Sozopol, 28 września 1981

Glarus

Usiądzie gdzieś nad głową
Przekrzywi biały łepek
Sfrunie na piasek plaży
Bez lęku przejdzie przed człowiekiem
Majestatyczny w locie
Płynie na skrzydłach białych
Spokojny na jesieni
Bojowy, gdy ma małe
Wyglądem przypomina mewy
Lecz przybył tu z północy
Nad Czarnym Morzem
Gniazdo uwił, tu się zadomowił
Glarus, jak nazwa kwiatu
Na wiosnę dzikim krzykiem
Swoją obecność wieści światu


Wiersz Elżbiety Chabros
Bułgaria, 28 września 1981

Wczasy w górach

Pod koniec sierpnia czerwony fiat
Z wielką paradą pędził w świat
Mijały go drodze pola, zagony
Aż w Zakopanem stanął zmęczony

    Nasze koleżanki na piątki się sprawiły
    Mieszkanie u sympatycznej babci załatwiły
    Łazienka była na miejscu
    Choć local niezbyt bogaty
    Radia brakowało, ale były trzy koty

Dla rozchodzenia z Haliną
Poszłyśmy na Gęsią Szyję
A potem człowiek wiedział
Że ma mięśnie, że żyje

    Przez kilka dni z rzędu
    Słychać Hani jęki
    Które konkurowały
    Z wiadomościami “antenki”

Obowiązkowo co wieczór
Dziennik w Hyrnym leci
Potem Tim Sebastian
Naświetla sytuacje w świecie

    Teresa z głowa w głośniku
    I z palcem w radiowym gniazdku
    Z przejęciem śledziła sytuację w Gdańsku
    W dzień chodząc po szlakach, przez góry i lasy
    Wieczorami miałyśmy polityczne wczasy

Pogoda była piekna i nie bolały już nogi
Trudno było sie zbierać do powrotnej drogi
Z tego też powodu już od pewnej pory
Wieczorami miałyśmy pożegnalne wieczory

    W powrotnej podróży tak się dobrze gwarzyło
    Że na wskażniku prędkości, kilometrów przybyło
    Szczęściem pan milicjant w dobrym był nastawieniu
    I skończyło się tylko na pouczeniu

A po dziesięciu godzinach witały nas bramy Lublina
Teraz przeżyte w górach chwile
Przybliżyć nam potrafi
Wspólne oglądanie zrobionych tam fotografii


Wiersz Elżbiety Chabros
Lublin, sierpień 1980
   
   

Echo

 Na poszarpaną grań błękitem
Opada niebo firankami
Drzemie w szczelinach skał ukryte
Echo płochliwe
Ktoś gdzieś zawołał
Kamyk potracił końcem buta
I wnet ożyły puste góry
Za jednym, drugi w dół poleci
Pociągnie inne i już sznurem
Pędzi lawina, dżwięczy, gra
Aż w dnie przepaści rozbije się
Jak szkło zwierciadła prysła
Kamiennym śrutem legła w gruzy
Pył rozsnuwał się nad zwaliskiem
Zakrywał wszystko szarym prochem
Aż znieruchomiał kształt lawiny
Lecz echo błądzi, grzmi odbite
Zwielokrotnione skał załomem
I przechowało krzyk lawiny
Jej grzmotu dźwięk i szum kamieni
Jak piorun w klatce uwięziony
Co wyjścia szuka, tłukąc w ściany
Tak ono dudni, wciąż odbite
Od głębi pieczar nieprzebytych
Aż przyduszone chmur zasłoną
Umilknie wreszcie zmęczone
Jak lew zdrzemnie się, żeby znowu
Zbudzone nieostrożnym krzykiem
Przestraszyć głosem spotężniałym
Wzmocnione, skalnym żyć odbiciem
Lawina życie mu dodaje
Piorun go syci swoim gromem
Imiona dają zakochani
Echo zachowa wszystko w sobie
Jak pamięć gór zaklęta w kamień
Echo odpowie na pytanie
Przetworzy dźwięki, prześle słowa
Stary przyjaciel, dusza gór
Co postumenty skał ożywia
Bije jak serce, żyje, dudni
Wśród grani, hal i dzikich turni

        

Wiersz Elżbiety Chabros

Zakopane 1979

                                           

Góry

Mienią się góry kolorami
Poprzetykane nitką miki
Granity niby brokat złoty
Albo cygańskie lśnią kolczyki
Błękitne nocą, czarną sylwetką drą horyzont

Poróżowieją z rannym świtem
W mgły ustrojone welon
Co spływa w dół, ku ciemnym stawom
Okrywa wody płachtą mgławą

A obnażone górskie szczyty
Skąpane słońca promieniami
Dla jednych stają sie marzeniem
Dla innych łączą się z zachwytem

Kiedy wierzchołki pełne światła
W załomach jeszcze drzemie półmrok
Cienie się w mrokach skalnych kryją
Kreśląc po górach ciemne smugi

W złocie skąpane lśnią w południe
O zmroku w purpurowej szacie
Stoją, rubinem ciesząc oczy
I barwiąc chmury ponad sobą

Stopami zanurzone w mroku
Głowę w czerwonej topiąc barwie
Potem w fioletu ton przechodząc
Kolory gasną i płowieją
I szary pędzel wszystkie inne
Ucisza barwą swego tonu

I śpią już góry, otulone
Jak ciepłym szalem, białą chmurą
Nad którą ostre, skalne granie
Szafiry nieba noc ranią



Wiersz Elżbiety Chabros
Zakopane, 1979

Życiowa droga

Splecione dłonie
Co ciepło przekazują z serca do serca
Czułość płynie
I drga w koniuszkach palców
Płomień, co oczy blaskiem szczęscia złoci
Splecione ręce, jedna w drugiej
Obcości świata dziś nie czują
Jedność zamyka się ustami
A świat wewnętrzny ponad światem
Nikogo wokół dziś nie widzą
I nikt nie stanie in ma drodze

Przejdą przez wichry, wiry życia
Przeskoczą świat na jednej nodze
Oprzytomnieją już po latach
Emerytalne chwaląc chwile
I wspomną dawne, dobre czasy
Gdy żyli w słońcu jak motyle
A dziś pod rękę z panią laską
Kroczek po kroczku, pomalutku
Przeżywszy wielkie burze losu
Godzą sie cieszyć z małych smutków

Wiersz Elżbiety Chabros

Taniec

Przewijasz się jak serpentyna
Rzucona w sylwestrowy tłum
Nogi znajdują na parkiecie
Pozostawiony tańca rytm
Chwiejesz się w tańcu jak w bukiecie
W który wiatr dmuchną z całych sił
Ręce jak białe lilie wonne
Do moich skroń wciąż wznoszą się
Pełzną po szyi do mych włosów
Serce napełnia dreszcz rozkoszy
A kiedy usta swoje składasz
Na moich, niczym na ołtarzu
W omdleniu czuję cię przy sobie
Serce z mym jedny rytmem bije
A złota chmura twoich włosów
To się podnosi, to opada
Oczy goraczką roziskrzone
Jak jasne gwiazdy poprzez chmurę
Przebiją blaskiem włosów tęczę
I czuję, że ten taniec jak magik
Serce moje męczy
Gdy pożądanie miłość wlewa
Jak ołów gorący w moje żyły
A potem biegniesz w inny koniec
Zostaję sama w środku sali
Widzę jak srebrem węża
Prześlizgujesz się między ludżmi
Jak się policzki twoje mienią
Biorąc kolor od płatków róży
A gdy orkiestra milknie wokól
Jak opar taflę wodną skrywa
Gasną twe oczy mgłą zasnute
Spada na czoło złota grzywa
W ostatnim tym tanecznym kroku
I siedzisz cicha jak uśpiona
W bezruchu białe tkwią ramiona
Głowa na ramię pochylona
Gdzieś patrzysz, o czymś myślisz
Błądzisz myślami zagubiona
Aż dżwiękiem zbudzi cię muzyka
I wleje życie w twoje członki
Zadrga w sukience, wejdzie w krew
I pójdziesz za nią jak na zew
Nie wiem, czy smierć by pokonała
I z objęć ją ciebie wyrwała
Patrząc na ciebie, myślę - Boże
Ona po śmierci w takt muzyki
Na Twoim będzie tańczyć dworze
A kiedy myślą z nieba wracam
Patrzę, gdzie w tańcu obracasz się
I oczy swe na tobie trzymam
I myślę - nimfa, nie dziewczyna

Wiersz Elżbiety Chabros

To była miłość?

Z oczami wpatrzonymi w siebie

Szukasz przyczyny smutku i tęsknoty

Gubisz się w gąszczu rozmyślań, domysłów

Toniesz w głębinie pragnień i pożądań

Wewnętrzny ogień zrodzony z iskierki

Co się uczuciem kiedyś nazywał

Ogarnął burzę serca, umysł, duszę

Który do dzisiaj ślady swe wypala

To była miłość - zapytasz zdziwiona?

Te ciągłe wewnątrz rozgrywane boje

Ta ciągła walka, bicie się z myślami

Czasy udręczeń, wieczne niepokoje

Cóż z niej zostało?

Wspomnienie

Cierpienie

Garstka popiołu z wielkiego pożaru

Co objął serce moje, a ominął twoje

      Każde zbliżenie tyś jak strażak gasił

       Depcząc butami po gorącym żarze

        Żałuję, żeś wtedy tak gorliwy

      Rąk w ogniu mej miłości nie poparzył

        Sprawdziłeś wszystko, najmniejsze iskierki

     Gasły pod twoim lodowym spojrzeniem

         Co mi zostało - wspomnienie, wspomnienie…

         

        Wiersz Elżbiety Chabros

Myśli moje dzikie...

Jak tabun dzikich rumaków po stepie

Co depcząc trawy nie wiedzieć gdzie goni

Tak myśli moje dzikie i złowrogie

Pędzą przez głowę podobną do koni

A huk ich kopyt ogłusza i straszy

I zebrać myśli wszystkich nie pozwoli

A gdy przycichną galopu odgłosy

Gdy masz nadzieję, żeś panem swej woli

Znów zawód - myśli wypełzną z czerepu

Jak z pustej butli po miodzie lub winie

I każda w swoją stronę kieruje się

Każda w otchłani domysłów twych ginie

A kiedy padasz bólem porażony

Kiedy nie myślisz o nikim, o niczym

I łudzisz się, żeś przejrzał świat

Jedna złowroga myśl z mózgu wykwita

I potężnieje jak ogromny kwiat

Wraca uparcie, do głowy się wciska

W szare komórki zapuszcza korzenie

I czeka, wciąż czeka, na twe orzeczenie

Po co, dla kogo, jest dzisiejszy świat…

Wiersz Elżbiety Chabros

Nieszczęście

 

Noc drzemie uśpiona w szafirowym niebie

Słucha szmeru liści rosnących na drzewie

Zapatrzona w anioły z twarzami bladymi

Które z połamanymi skrzydłami spadają ku ziemi

Widzi myśli lecące ku górze, jak ptaki

Co z krzykiem zderzają się o siebie

Słyszy szum ludzkich głosów

Stępiony przestrzenią

Widzi sowy, które budzą się z uśpienia

I gwiazdy, słyszy ich dziwną muzykę

Jak brzęczenie polnych koników

A gwiazdy migają jak zbite lusterko

Co upadło, i z brzękiem na kawałki pękło

Nieszczęście przyniesie - powiedziałby człowiek

Biorąc okruchy w swe ręce


Wiersz Elżbiety Chabros

“Nie lękajcie się”

Nie lękajcie się - te słowa
Słyszę wciąż od nowa
Gdy mi ciężko wśród szumu i zgiełku

Nie lękajcie się - te słowa
Jak drogowskaz na szlaku
Wskazują drogę do Boga,
Twoją drogę, w lęku, rozterce
Gdy z sił opadają moje słabe ręce

Nie lękajcie się - te słowa
Zaprowadziły mnie do Ciebie
Ojcze Franciszku - biedaczyno z Asyżu
Coś przytulał biedaków
Cieszyłeś się śpiewem ptaków
Pochylałeś nad mrówka małą
Kochałeś ziemie całą
Płakałeś, że Miłość nie jest kochana

Nie lękajcie się - te słowa
Jak otwarta brama
Która po wąskiej drodze prowadzi do Pana
Słowa, które dodają mocy
Aby działać, pocieszać, udzielać pomocy

Nie lękajcie się - słowa, które ciągle słyszę
Gdy z rozkrzyczanego swiata
Wejdę w błogą ciszę
Gdy czasem się zgubię,
Pozwalają wrócić do Ciebie - Panie


Wiersz Elżbiety Chabros
Lublin, 4 marca 2004