Ostatnie kartki z kalendarza...

Spadły ostatnie kartki z kalendarza

Czas tak szybko płynie

Zakręciło kołem życie

Jak krupier ruletką w kasynie,

Co się w tym roku spełniło 

z naszych planów i marzeń?

Kilka nowych zmarszczek

Przybyło na twarzy

Kolejny rok dopisany

W naszym życiorysie,

Coraz szybciej biegną

Wskazówki na zegarach

W nowy rok wchodzimy

Z długą postanowień listą

Wierząc, że zamiary i plany

Wszystkie nam się ziszczą,

Wigilijny wieczór

W ten wieczór wigilijny

domy napełnią się kolędą

Strumień życzeń popłynie

życzliwości rzeką

Radość w oczach zapłonie

jak świeczki na choince

Biały opłatek połączy

ludzkie serca i ręce

O tych co już odeszli

przypomni puste nakrycie

Może się zamyślimy?

jak krótkie jest nasze życie

Chóralne nutki

   

Spadają nutki z chóru
grą organów kołysane
Hymny i dziękczynienia
z radością wyśpiewywane

Dyrygent znak podaje
w harmonię zbiera głosy
i płynie pieśń ku Bogu
szturmując niebiosy

Dwa razy się modli ten,
kto Bogu śpiewa
Z chóru więc biegnie
krótsza droga do nieba

Patronka muzyki...

Święta Cecylia - źródło: Wikipedia

Święta Cecylia z czułością

patrzy na nasze śpiewne zmagania,

jest przecież patronką

kościelnej muzyki i śpiewania

Wiersz z okresu Solidarności - Robotnicy

Nie mieli samochodów
Daczy, samolotów
Ani kont dolarowych
Ani sztabek złota
Mieli zniekształcone od wysiłku ręce
Na gumowcach ślady mokrego błota
Nie mieli prawa głosu
Gdy przemawiać chcieli
To usta im zamykali
Jak kute drzwi celi
Wciąż wzrastało w narodzie
Rozgoryczenie i żal
I wybuchło, w roku siedemdziesiątym
Hukiem karabinowych salw
Brat stanął przeciw bratu
I krew się polała
Po kamiennym bruku
Przed bramą stoczni spływała
Ofiary grudnia chowało się nocą

 A w śmiertelnej ciszy
Co nad Polską zaległa
Nikt nie słyszał
Co na Wybrzeżu działo się
 Pozamykano ludzi do więziennych klatek
A przez lat dziesięć
Nie obeschły oczy tamtych matek
Zaczęły sie nowe rządy
Hasła “pomożecie”
A żyć było coraz trudniej
Na tym “lepszym świecie”
Papierowe plany pięły się do góry
I rosło wydobycie - plik makulatury
Panowie zawierali wciąż nowe umowy
Czy korzystne? Tym sobie nie zawracali głowy

I “Polska rosła w siłę” w przemówieniach
I była na drodze, ale jakich przemian?
“aby ludzie żyli dostatniej”
Głosiły górne hasła
A było coraz marniej
Wydłużały się kolejki do mięsa, do masła
Jakość spadała, a w górę szły ceny
Aż wreszcie z Wybrzeża głos ludu zawołał
W obłudzie żyć dłużej nie chcemy
Przebrała się miarka fałszu i kłamstwa
Rozliczyć się muszą dawne głowy państwa
Rozwiązały sie ludziom zawiązane języki
Nie bylo już cenzury, było morze krytyki
Nikt sie nie bał nikogo
Wylewał swoje żale
I mówił każdy co myślał
I marwił się: co dalej?
Bogatsi w doświadczenia
Nie wyszli ludzie ze stoczni
I trwał strajk okupacyjny
A w duszach było coraz mroczniej
Aż nadszedł czas pojednania
Komitet strajkowy otrzymał odpowiedzi
Na swoje żadania
Ludzie ze zdwojoną energią
Wzięli sie do pracy
Zaległości nadrobić, zacząć żyć inaczej
A na pamiątkę tego historycznego wydarzenia
Stanęły trzy krzyże - ukrzyżowana nadzieja
Oświetlona blaskiem płonącego znicza
Symbol odrodzonego życia

 Lublin, 22 grudnia 1980

Rozmowa z Bogiem

W zgiełku i w hałasie
słów Boga nie usłyszysz
jeśli chcesz z Nim rozmawiać
poszukaj Go w ciszy

Nie naprzykrzaj się Panu pustą gadaniną
przecież On zna nawet myśli twoje
Usta niech zamilkną, sercem słuchaj
wtedy znikną wszystkie niepokoje

Niech modlitwa będzie
hymnem uwielbiania
a nie koncertem życzeń
z terminem wykonania

Nie obrażaj się, nie odchodź od Niego
gdy życzeń twych nie spełni
On wie lepiej od ciebie samego
co jest dobre dla ciebie

Zmierzch

Słońce chyli się ku zachodowi

gasną na niebie różane zorze

Ciemnym welonem świat otulony

wszystko skąpane w szarym kolorze,

Dokoła cisza, na wpół uśpiona

już drzew kontury zatarte mrokiem

Ostatni promień słoneczny - skonał

i noc zbliża się kocim krokiem, 

     

Ślady twych kroków...

Ślady twych kroków

z chodnika wiatrem porwane

Echo twego głosu

w zakamarkach pamięci schowane

Zamglona postać

co znika w oddali

i moje serce stęsknione

co cicho się żali,

i śmiech twój

który się nie powtórzy

i nadzieja czekania

że wrócisz, z dalekiej  podróży

Skrzypek ze Starego Miasta

Grajek smyczkiem ze skrzypiec

melodię wydobywa,

Spadają rzewne nutki

jak liście z drzewa

kręcą się w locie, szeleszczą,

Inne na bruk spadają

jak krople deszczu,

Jeszcze inne lecą do góry

jak białe gołębie

szybują w chmury,

Kobieta w białej sukni

na starej fotografii

siedząca na balkonie

z uwagą słuchać potrafi,

Młoda para z okna 

jak z teatralnej loży

wsłuchuje się w melodię

którą skrzypek tworzy,

Tyle czasu minęło

szmat życia cały

Nie ma już świadków koncertu

Wspomnienia o skrzypku - przetrwały

Słowa szeptem wypowiadane...

Ciepło co z twojej dłoni
do mojej przenika
i słowa, które dla mojego ucha
są jak muzyka.
Zgubiłem ciebie
wśród pielgrzymów tłumu
Tak chciałem porozmawiać
tak tylko we dwoje, po kryjomu.
Więc słowo szeptem wypowiadam
w jednym rogu kaplicy,
a ono jak pajączek mały
biegnie po ścianie, pełznie po sklepieniu
nie zniekształcone kroków hałasem
ani ludzkim głosem.
Jak w telefonie bez drutów,
w drugim kącie sali
głos twój wyraźnie słyszę
tuż przy mnie, nie z oddali.

     

Kaplica w Katedrze

Akustyczna kaplica jest zagadką

dla wielu pielgrzymów,

Ciekawostką architektury,

miłą niespodzianką,

którą kryją katedralne mury.

Zapach świerkowych gałęzi...

Stoją przy grobach najbliższych

Kładą wieńce i kwiaty

Palą świeczki i znicze, czasami milczą

Łączą sie ze zmarłymi, którzy teraz są z nimi

Bo żyją i są z nami, kiedy ich wspominamy

Łuna świetlista nad cmentarzami

Zapach świerkowych gałęzi

W obłokach pary i dymu

Dusze jak na uwięzi

Między niebem a ziemią

W ten dzień mają przepustkę

Na spotkanie z rodziną

Nad grobem...

Pochylasz się nad grobem

Poprawiasz świerkową gałazkę
Co upadła za daleko
Zamyślasz się przez chwilę
Ręka zadrży gdy płomień zapałki
Poliże twoje palce
Blask świecy błąka się po znajomej tablicy
Czytasz słowa, ktore znasz na pamięć
Żył lat…

Zmarł dnia…
Pokój jego duszy…
Coś przeszkadza w gardle - to wzruszenie
Myślisz - jaki byłby teraz
Czy zakceptowałby nasz, współczesny świat
Zastanawiasz się czasami
Gdy nieszczęścia walą się seriami
Gdy co ranek się budzisz
Co wieczór umierasz
Zazdrościsz mu teraz
Że wszystko ma już za sobą

W szeleście liści...

W szeleście opadłych liści

Co tłumią kroki ludzi

Mrok rozjaśniany płomykiem świeczki

I biała chryzantema - to temat do refleksji

Do zadumy nad umierającym czasem

Każdego z nas to czeka

Jak wyrok w sądzie przeznaczenia

Nie ma od niego ucieczki, ani zwolnienia

Sens życia widać jasno

Gdy wszystko każą zostawić

I jak nagi się rodzisz, tak na sądzie się stawiasz

Rozważą twoje uczynki, zasługi i przewinienia

Jaki przynosisz bagaż

Na konto swojego zbawienia

Tam nic już zrobić nie możesz

Pomocy czekasz od żywych

Więc dziś, kiedy idziesz cmentarną alejką z innymi

Zapal światełko za zmarłych i módl się za nimi

  

Lublin - moje miasto

Lublin - moje miasto rodzinne

jak Rzym na wzgórzach położone,

Podobne do wielu miast a przecież takie inne.

Potykam się na Starym Mieście

 o "kocie łby" historii.

Błądzę wzrokiem po urokliwych kamieniczkach

i wspominam

Wincentego Pola i Biernata z Lublina.

Gdy oczy przymykam, słyszę

turkot dorożki i stukot końskich kopyt.

Na Placu po Farze przystanę

oczy widokiem Zamku ucieszę.

Potem Archidiakońską ulicą

do Kościoła Dominikanów spieszę.

Przez Bramę Trynitarską

w kierunku Katedry ruszę

serce napełniłam historią,

modlitwą chcę napełnić duszę.

Dużo się w mieście zmieniło w ciągu ostatnich lat

Przybyło ludzi, ulic i domów

zupełnie inny świat.

Codzienna gonitwa i praca

pośpiech co tchu złapać nie pozwala.

Jakże chętnie wtedy do dawnych lat powracam

cieszę się, gdy mnie porywa wspomnień fala.

Kolorowe liście

Jesienne, kolorowe, opadłe z drzew liście

jak dywany przykryły chodniki

czerwienią się, mienią, połyskują złociście

swą urodą nie dzielą się z nikim.

Leżą ciche, spokojne, uśpione

nie szeleszczą, czekają na wiatr

który lekkim podmuchem je trąci

i poderwie z ziemi ku górze,

a liście chętnie zatańczą

wirując w czerwono-złotej chmurze.

Kolejny dzień

Poranek uśmiechem słońca

przez szybę ciebie wita,
Złe sny w popłochu się kryją
przed światłem, które rozkwita

Promyki  zapraszają
do życia i działania
Kolejny dzień otrzymałeś
od Wszechmocnego Pana

Nie zmarnuj ani minuty
tyle masz spraw do zrobienia
W zepsutym, ludzkim życiu
tak wiele do naprawienia

Zaczynaj zawsze od siebie
przykładem będąc dla drugich
Spłacaj dobrocią i sercem
zaciągnięte długi



                                 

Życie bywa...

Życie bywa proste
jak proste są słowa,
Czułe jak zakochanych
milcząca rozmowa,
Jak tęskna nutka pieśni
co z wiatrem uleci,
Jak zaufanie, które mają
do swej matki, dzieci,
Życie bywa trudne
gdy pod nogi kłody rzuca,
gdy wszystko się wali
a cierpienie nikogo nie wzrusza,
Kiedy w tłumie
otaczających cię ludzi
nie znajdzie się jedna bratnia dusza

Twój przyjaciel

Patrzy ci w oczy -
ślepia miłością zamglone,
Czuwa przy drzwiach
z radości merda ogonem,
Łasi się, skacze,
do nóg przypada
coś w swojej mowie
szczekając gada,
Gdy ciebie nie ma
z tęsknoty osowiały
Waruje, czeka
w słuch się zamienia cały,
Gdy wracasz do domu
szczęściem po prostu tryska,
Uszy nadstawia, skomli
"uśmiech" nie schodzi mu z pyska,
Wierny przyjaciel,
który nigdy nie zdradzi
Nie pamięta zadanych razów
Żadna krzywda go nie urazi,
Kocha całym psim sercem
dla ciebie chętnie trudzi się,
Wierności i miłości
mógłby nauczyć ludzi,
                             

Szkolna fotografia

Trzymam w ręku pożółkłą fotografię
Ze szkolnych ławek
Patrzą na mnie dziecięce oczy
Widzę chłopców gładko uczesanych
I dużo dziewczęcych warkoczy

Rozbiegliśmy się po świecie
Jak iskry po ściernisku
Każdego wiatr historii życia
Zagnał w inne strony
Czasem tak się zdarza
Że ktoś wita się z tobą
Zawstydzony stajesz,
Szukasz w pamięci – pustka
Nie kojarzysz twarzy
Nazwisko zaciera się
Imię z głowy ułatuje
Coraz mniej nas wśród żywych
Znów kogoś brakuje
Historię życia kończą pisać nekrologi
Wydłuża się lista nieobecnych
W lekcyjnym dzienniku
Przy każdym nazwisku uwaga wpisana
Osoba usprawiedliwiona
Zmieniła tylko adres zamieszkania

Jesienna szara pora

Jesienna, szara pora

Zapłakanymi oknami spoglądają domy

Godziny dnia umykają jak zające

Wieczory człapią powoli

Jak w czarnej smole

Przez krople deszczu błyszczy czasem

Światło zapalonej latarni

Przechodnie snują się po uliczkach

Jak cienie, w naciśniętych na oczach czapkach

Mokre, bezbarwne drzewa

Opuszczają smutne, nagie gałęzie

I płaczą kroplami jesiennego deszczu

Ołowiane chmury, ciężkie

Jak namoknięta kołdra, zasłaniają księżyc

Szum spadających kropel

Miesza się z szumem wiatru

Każdy ucieka do ciepłego pokoju

Tylko tu mokra, zimna jesień

Jest przyjemna

Dwa serca

Mam dwa serca
Do miłości stworzone
Które kochać nie boją się
Jedno moje - czasem zalęknione
Dla którego Twoje
Jest wsparciem i ostoją
Tak często serce moje
Upada w grzechu
Ciężka jest moja wina
Ty przygarniasz
Do Swego serca mnie
Jak marnotrawnego syna
Moje serce jest z ciała
Twoje - utkane z miłości
Przez grzechy moje
Włócznią przebite na krzyżu
Jeszcze o Miłosierdzie dla mnie
Ojca Swego prosi

Ikebana

Popołudniowym idąc śladem
Gonisz słońca promienie
Szeleszczą dywany z liści -   
Jesienne marzenie 

Kasztany błyszczą w twej dłoni

Jak na talizman patrzysz na nie
Wierzysz, że mogą cię obronić
I że nic złego nie stanie

Myślisz - zaklęte w kasztan słońce
Gdy delikatnie ich dotykasz
I czujesz ciepło pulsujące
Co miłym dreszczem cię przenika

Czerwone jarzębiny kiście
Wpadły do torby dla zabawy
Do nich klonowe doszły liście
I trochę zasuszonej trawy

W domu z tych skarbów czar powstanie
Ta ciepła, kolorowa chwila
Zaklęta w cudo ikebana
Chłodne dni będzie nam umilać

Warszawa

Nie znałam Twych żywych ruin

Widziałam je tylko w kinie

Mój świat się zaczął po wojnie

Lecz czas tak prędko płynie

Ze strachem wspominam rządy

Hitlerowskiego kata

I wdzięczna jestem żołnierzom

Żeś nie zniknęła z map świata

Na twojej spalonej ziemi

Wyrosły nowe domy

Odgruzowano ulice

Ludzi wysiłkie ogromnym

Twój obraz wrył sie w pamieci

Choć mieszkam od ciebie daleko

Czuję, że na mnie czeka

Moja Warszawa nad rzeką

Witam cię każdym nerwem

Każdym uśmiechem witam

Błądząc po starych zaułkach

Ślady historii czytam

Idę przez Marszałkowską

Z Nike pogadam sobie

Pokłonię się Syrence

I złoże kwiaty przy grobie

Życie po życiu

Usnął na wargach oddech ostatni

Oczy przykryły powieki

Serce zmęczone bić przestało

Odpocznie teraz na wieki

Przed tobą długi, ciemny tunel

W który z obawą wstępujesz

Na końcu małe swiatełko

Drogę ci pokazuje

Biegniesz do niego

Z radością i nadzieją

A światła rosną, przyciągają

W jasnościach ogromnieją

I otwieraja się przed tobą

Niewidzialne wrota

Wydobyte z ciemnego ukrycia

I przechodzisz przez nie

Do nowego życia

Orzeł Śmierci

Jak czarny orzeł

Krążysz ponad nami

Dotykasz zimnym skrzydłem snu

Nasze powieki

Jak przewodnik prowadzisz duszę

Przez ziemskie wertepy

Aby zmęczona życiem

Spoczęła w Panu na wieki

Księżyc zakochanych

Jak srebrne plamy od księżyca

Jak złotych krążków jasny blask

Nocą w neonach kąpie się ulica

Od zmroku w światłach tonie, aż po brzask

I tylko zakochane pary

Szukają tutaj szczęścia chwil

W maju, w księżycu, jak talary

Ich roziskrzone oczy lśnią

Ich ciche kroki, jak krok kota

Szepty, co w szmerze liści drżą

Ręce gorące łączy tęsknota

Bo przecież zakochani są

Podobnych par, w podobnym maju

Przechadza się na pewno tysiąc

I tylko w zakochanych ciszę

Prześwieca poprzez liście miesiąc

On mówi do niej czułe słowa

Po głowie gładzą jego dłonie

A on a za nim iść gotowa

I rozmarzona, w oczach jego tonie

Czaruje chłopak w noc majową

Zapewnia o miłości swej

A srebrny księżyc ponad głową

Myśli, czy wierny bedzie jej

Czy nie porzuci, nie odejdzie

Za inną nie pogoni w świat

A ona, czy zawsze taka będzie

Chociaż upłynie wiele lat

Tak dumał księżyc, gdy z wysoka

Na młodych patrzył spoza drzew